Wilk iberyjski (Canis lupus signatus) to podgatunek wilka żyjący na Półwyspie Iberyjskim, głównie na północnym zachodzie, chociaż występuje również w innych miejscach na terytorium Hiszpanii. Obecnie uważany jest za gatunek wrażliwy, dlatego wiele podmiotów i stowarzyszeń dokłada wszelkich starań, aby ponownie wprowadzić go do swojego naturalnego siedliska.
W tym pliku na naszej stronie porozmawiamy szczegółowo o wilku iberyjskim, wyjaśniając jego najczęstsze cechy, zachowanie, zwyczaje lub reprodukcja, podobnie jak rozwiążemy również niektóre częste wątpliwości i fałszywe mity, które trwają do dziś. Jeśli więc chcesz dowiedzieć się więcej o tych ssakach zamieszkujących Półwysep Iberyjski, nie wahaj się, czytaj dalej!
Pochodzenie wilka iberyjskiego
Wilk iberyjski, Canis lupus signatus jest podgatunkiem pospolitego wilka lub Canis lupus, w szczególności istnieje do 35 podgatunków wilk, wśród których są wilki czerwone, brązowe lub białe. Chociaż w starożytności wilk iberyjski był rozsiany po prawie całej północnej półkuli Ziemi, dziś i głównie z powodu zniszczenia siedlisk lub polowania na brutalne zostały poddane, populacje wilków były dziesiątkowane rok po roku w ostatnich stuleciach, chociaż zaobserwowano, że niektóre z tych skupisk populacji wydają się odradzać.
Dziś wilk iberyjski jest skatalogowany jako Gatunek bliski zagrożenia (NT) według Atlasu Ssaków Lądowych Hiszpanii i jako wrażliwy gatunek (VU) z Hiszpańskiej Czerwonej Księgi Kręgowców. Choć w przeszłości występował na prawie całym terytorium półwyspu, stanowiąc tym samym część fauny Półwyspu Iberyjskiego, obecnie jego populacje znajdują się na półwysep północno-wschodni, najmniej dotkniętych spadkiem, a także na obszarach północnej Andaluzji, takich jak Sierra Morena , gdzie populacje te są znacznie mniejsze i bardziej zagrożone.
Powinniśmy również wiedzieć, że wilki są bliskimi krewnymi innych dobrze znanych gatunków, takich jak kojoty czy szakale, a także innych gatunków, które mają powiązania ewolucyjne, takich jak lis. Należy jednak zauważyć, że pies nie jest potomkiem wilka, jak sądzi wielu ludzi, ponieważ ostatnie badania wskazują, że są to różne gatunki, które wyewoluowały ze wspólnego przodka.
Charakterystyka wilka iberyjskiego
Wiki iberyjskie są średnie ważą od 30 do 50 kilogramów, istnieją dowody na osobniki, które osiągnęły nawet 75 kilogramów i wysokość w kłębie 60-70 centymetrów. Mają wydłużony korpus o całkowitej długości od 100 do 120 centymetrów. Ich średnia długość życia na wolności wynosi zwykle około 16 lat
Jej postawa jest atletyczna i energiczna, ukazuje długie i wytrzymałe nogi. Jego głowa jest duża i ma wąski pysk, zakończony trójkątnymi i spiczastymi uszami. Ich spektakularne spojrzenie to skośne oczy w kolorze bursztynu Szczęki są potężne, z ostrymi kłami, typowymi dla dużych drapieżników, które pozwalają im polować i żywić się różnymi ofiara.
Ten podgatunek wilków jest mniejszy niż ich kongenery, które żyją w niższych temperaturach, ponieważ im zimniej jest w środowisku wilka, tym większe będzie przetrwanie niepogody. Z kolei sierść wilka iberyjskiego będzie mniej gruba i długa niż wilka arktycznego czy syberyjskiego. Futro wilka iberyjskiego ma niejednorodny kolor, zwykle brązowoszary z odcieniami ochry, aby wtopić się w otoczenie, prezentując czarne pasy na przednich łapach, które są znakiem rozpoznawczym tego podgatunku wilka.
Wilki to inteligentne zwierzęta o wysoko rozwiniętych zmysłach, zwłaszcza węchu. Potrafią pokonywać duże odległości, osiągając prędkość do 50 km/h Potrafią skakać do 5 m długości i pływać kilka kilometrów na otwartej wodzie.
Cła iberyjskiego wilka
Wilk to zwierzę stadne czyli całe swoje życie spędza w towarzystwie watahy. To właśnie z tą grupą będzie chodził na polowanie i wykonywał wszystkie istotne czynności, takie jak rozmnażanie lub obrona, będąc jednym z najbardziej społecznych i ochronnychI odwrotnie, im starszy okaz wilka, tym bardziej będzie ponury i samotny.
To stado składa się z pary hodowlanej i ich potomstwa młodych lub dorastających, ponieważ gdy dorosną stają się niezależne, własne stado. Zawsze jest okaz zwany „alfa”, samiec, który będzie dominującym i tym samym liderem stada, ponieważ istnieje oznaczona hierarchia, która ustala moc i położenie każdej kopii
Są zwierzętami terytorialnymi, oznaczającymi obszary, które zamieszkują, między innymi zadrapaniami lub moczem. Z drugiej strony, czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, dlaczego wilki wyją? Te psowate używają wokalizacji, aby uniknąć wtargnięcia innych wilków na ich terytorium, a także odstraszyć inne drapieżniki, które mogą z nimi konkurować o zdobycz, którą prześladują.
Siedlisko wilka iberyjskiego
Siedlisko wilka wymaga tylko jednego warunku: przebywania z dala od obszarów miejskich. Poza tymi przypadkami wilki mogą żyć w wielu miejscach, takich jak lasy, góry lub brzegi rzek. Dopóki będzie woda i żywność, będą szukać odpowiedniego schronienia i jeśli nie dotrą tam ludzie, poradzą sobie sami. zdolność adaptacyjna tych psowatych jest zatem niezwykła, ponieważ uważa się je za gatunek ogólny, na który wpływa tylko człowiek, od którego ucieka.
Mimo to wiele osób nadal uważa, że wilki są niebezpieczne lub agresywne, jednak wilki zwykle nie atakują ludzi, w rzeczywistości większość ataków na zwierzęta lub ludzi jest przeprowadzana przez zdziczałe psy.
Pokarm wilka iberyjskiego
Wilki to jedne z najbardziej znanych mięsożernych zwierząt na świecie. Tak więc, jeśli przyjrzymy się diecie wilka, zobaczymy, że jego zdobycz waha się od królików po różne zwierzęta kopytne. Są także świetnymi padlinożercami, wykorzystując szczątki martwych zwierząt, ponieważ padły ofiarą innych drapieżników lub zginęły w wypadkach lub innych powoduje. Odnotowano, że wilki mogą czasami żywić się owocami, a także resztkami jedzenia, które mogą znaleźć, ponieważ są świetni oportuniści
Mimo rozgłosu wilki nie atakują stad często. Nie jest też zwyczajem wkradania się do zagród, takich jak kurniki lub klatki dla królików, z wyjątkiem przypadków skrajnej konieczności, w których oddech w ich naturalnym środowisku jest naprawdę ograniczony, powodując głód, ryzykując zbliżenie się do jąder zamieszkałych przez ludzi, do których zwykle mają tendencję. uciekać.
Reprodukcja wilka iberyjskiego
Na koniec porozmawiamy o reprodukcji wilka. Warto wiedzieć, że sezon lęgowy wilków iberyjskich rozpoczyna się pod koniec stycznia, a kończy na początku kwietnia, kiedy para hodowlana może oddzielić się od stada. Mimo to odnotowano liczne przypadki, w których pozostają one z młodymi ludźmi, którzy nie są jeszcze w wieku rozrodczym, pomagając im w późniejszym żywieniu i wychowaniu nowego pokolenia.
Ciąża trwa około 60-65 dni, rodząc mioty składające się z od 3 do 8 szczeniątPo urodzeniu ważą około 500 gramów, ich oczy otwierają się dopiero 12-15 dni i są tak wyeksponowane, że wrogość matki wobec każdego, kto odważy się zbliżyć, jest więcej niż uzasadniona przetrwaniem tych bezbronnych młodych.
Rosomaki są ssane przez matkę do wieku półtora miesiąca lub do dwóch miesięcy karmione zarówno przez matkę, jak i innych członków stada, z jedzeniem, które zwracają dla siebie. Kiedy osiągną wiek czterech miesięcy, nazywa się je młodymi i pozostaną z rodziną, aż osiągną dojrzałość płciową i odejdą, aby uformować własne stado, co zdarza się 2 lata u kobiet i 3 lata u mężczyzn.
