Australijski pies pasterski jest również znany jako Australijski pies pasterskilub australijski pies pasterski W zależności od rodzaju sierści występuje również pod dwiema różnymi nazwami: niebieski obcas lub czerwony obcas Ten pies ma niesamowite umiejętności w zakresie treningu, zaganiania i ćwiczeń fizycznych, będąc wybitnym psem w różnych psich dyscyplinach sportowych.
Pies do bydła jest doskonałym psem, ale nie jest psem dla żadnego właściciela. Jego wielkie potrzeby fizyczne, stymulacja umysłowa i edukacja sprawiają, że jest praktycznie wyłącznie dla osób doświadczonych w posiadaniu psów.
W tym pliku o rasie na naszej stronie powiemy Ci wszystko, co musisz wiedzieć, jeśli rozważasz adopcję australijskiego psa pasterskiego, opisując jego zachowanie, charakter, opiekę, jakiej potrzebuje lub w jaki sposób powinno być twoją edukacją. Nie zapomnij skomentować i podzielić się swoimi opiniami, czytaj dalej:
Historia australijskiego psa pasterskiego
W przeciwieństwie do owczarka australijskiego, australijski pies pasterski pochodził z Australii europejscy osadnicy, którzy wyemigrowali do Australii pod koniec XVIII wieku wieku i początku XIX wieku potrzebowali psów pasterskich zdolnych do radzenia sobie z dzikim bydłem w najtrudniejszych warunkach środowiskowych. Na ich nieszczęście przywiezione przez nich psy nie były w stanie wytrzymać upałów i ekstremalnych warunków pracy.
W 1840 r. niejaki Hall postanowił przekroczyć kilka wyżynnych collie blue-black z dingo Rezultat był zwiastunem dzisiejszego australijskiego psa pasterskiego. Późniejsze krzyżówki obejmowały dalmatyńczyka, bulteriera i australijskiego kelpie. W końcu uzyskano niestrudzonego, inteligentnego i odważnego psa, zdolnego do radzenia sobie z najbardziej nieprzyjaznym bydłem w najbardziej ekstremalnych warunkach. Australijski pies pasterski nie jest obecnie najpopularniejszym psem, ale cieszy się sporą liczbą fanów, którzy dzielą z nim swoje życie, psie sporty i pracę z żywym inwentarzem. Jest niesamowitym psem, nieodpowiednim dla żadnego właściciela.
Charakterystyka australijskiego psa pasterskiego
Ciało tego psa jest silne, muskularne i zwinneMa wielką siłę i nie powinien być ani gruby, ani słaby. Jest nieco dłuższy niż wysoki i ma płaską (nie opadającą) linię górną. Klatka piersiowa jest głęboka i muskularna. głowa jest krępa ale dobrze proporcjonalna do reszty ciała, a jej cechy wskazują, że ta rasa ma krew dingo. Nos jest czarny. Oczy są owalne, średnio i ciemnobrązowe. Mają żywy i inteligentny wygląd, co jest podejrzane, gdy zbliżają się nieznajomi. Uszy są średnie, szerokie u nasady, muskularne, stojące i nieco spiczaste.
Ogon osadzony umiarkowanie nisko i sięga prawie do stawu skokowego. Gdy pies odpoczywa, ogon zwisa lekko zagięty. Kiedy pies jest w akcji, podnosi ogon, ale nie poza pion.
Sieć australijskiego psa pasterskiego jest miękka i dwuwarstwowa. Zewnętrzna warstwa ma bardzo gęste, twarde, gładkie włosy, które dobrze przylegają do ciała. Podszerstek krótki i gęsty. Sierść może być niebieska (niebieska, cętkowana niebieska, kropkowana niebieska, która może mieć niebieskie, czarne lub podpalane znaczenia) lub cętkowana czerwona (małe czerwone plamki rozmieszczone na całym ciele, w tym w warstwie wewnętrznej i mogą mieć plamki). głowa). Oto rozróżnienie między czerwoną piętą i niebieską piętą, dwie nazwy, które akceptują różne maści psa pasterskiego.
Te psy są średniej wielkości, a wysokość w kłębie u samców wynosi od 46 do 51 centymetrów. Wysokość w kłębie samic waha się od 43 do 48 centymetrów. Waga wynosi zwykle od 25 do 50 kilogramów, w zależności od wielkości psa.
Australijski pies pasterski
Te psy charakteryzują się bardzo lojalnymi, energicznymi, niestrudzonymi, odważnymi, wytrwałymi i strasznie inteligentnymi Są bardzo przywiązane do jednej osoby, dlatego mówi się, że są to "psy jednego pana". Są doskonałymi strażnikami i potrafią być bardzo zaciekli, jeśli chodzi o obronę tego, co do nich należy. Jego temperament znacznie lepiej nadaje się do pracy jako pies pasterski niż do jakiejkolwiek innej działalności.
Cechy tego psa nie pozostały niezauważone przez dużą liczbę osób, które cieszyły się jego towarzystwem. Jego wielkie zdolności fizyczne i psychiczne są nie lada wyzwaniem dla każdego doświadczonego właściciela. Jak już wcześniej pisaliśmy, pies pasterski nie jest psem dla wszystkich Jego niepokój, inteligencja i siła fizyczna będą wymagały aktywnego, energicznego właściciela, który jest chętny do stymulowania twój pies (w posłuszeństwie i przez zabawę). Potrzebują też dużo ćwiczeń fizycznych, a faktem jest, że Nie są dobrymi zwierzętami domowymi dla rodzin prowadzących siedzący tryb życia ani dla osób niedoświadczonych w zajmowaniu się psami.
Jeśli rozważamy posiadanie australijskiego psa pasterskiego, musimy być pewni, że możemy zaspokoić jego potrzeby fizyczne, które mogą obejmować kilka codziennych spacerów, ćwiczeń, wycieczek, posłuszeństwa i stymulacji.
Pielęgnacja australijskich psów pasterskich
Jest to jedna z ras psów, w których pielęgnacja sierści jest bardzo prosta Szczotkowanie zwykle wystarcza raz w tygodniu, aby utrzymać sierść kształt australijskiego psa pasterskiego. I nie jest konieczne ani dobre kąpanie psa zbyt często, ale rób to tylko wtedy, gdy jest to naprawdę konieczne. Minimalna odległość między kąpielami powinna wynosić miesiąc, w przeciwnym razie moglibyśmy usuwać naturalną warstwę ochronną skóry.
Australijskie psy pasterskie potrzebują dużo ruchu i uwagi Musimy pamiętać, że nie są to psy, które należy zostawiać same ogród. Będą czuli się dobrze na wsi, gdzie mogą ćwiczyć w dużym ogrodzie, zwłaszcza jeśli mają towarzysza z paczki, z którym mogą biegać i cieszyć się otoczeniem.
Jeśli mieszkasz w środowisku miejskim, pies pasterski będzie potrzebował co najmniej 3 spacerów dziennie, podczas których może wyeliminować stres i niepokój. Powinieneś także mieć co najmniej 10 minut wolnego biegu na smyczy. W tym celu najwłaściwszą rzeczą byłoby udanie się do puszki.
Sporty psów mogą pomóc skierować ogromne ilości energii australijskich psów pasterskich. Jednak razem z psem możemy ćwiczyć. Wspaniały pomysł, bo to rasa, która nienawidzi samotności i zindywidualizowanego życia. Odkryj kilka ćwiczeń, które możesz ćwiczyć ze swoim australijskim psem pasterskim. Oczywiście, typowym sportem dla australijskich psów pasterskich jest pasterstwo.
Edukacja australijskich psów pasterskich
Australijskie psy pasterskie są bardzo blisko ze swoimi rodzinami, ale bywają podejrzliwe i powściągliwe w stosunku do obcych. Mogą być również niezręczne w przypadku dzieci. Dlatego bardzo ważne jest, aby uspołecznić je od szczeniąt z różnymi ludźmi, zwierzętami domowymi i różnymi istniejącymi środowiskami (wieś, miasto, miasto, plaża…). różnorodność socjalizacji szczenięcia rasy Australian Cattle Dog będzie kluczem do osiągnięcia towarzyskiego, szczęśliwego, stabilnego i nieustraszonego dorosłego psa.
Z drugiej strony te psy pasterskie mogą osiągnąć wyjątkowe wyniki w niektórych specjalnościach szkolenia psów, ale ich szkolenie może być również trudne więcej prac domowych. Są to bardzo inteligentne psy, ale ich silne instynkty i duża energia sprawiają, że trudno jest je wyszkolić w zachowaniu samokontroli w codziennych sytuacjach. Zwłaszcza, gdy trener jest niedoświadczony. Tradycyjny trening z tymi psami nie daje dobrych rezultatów, a kary, bójki i m altretowanie są bardzo negatywnym sposobem rozwijania naszej relacji z tak niesamowitym psem. Musimy całkowicie unikać tego typu sytuacji, stosując pozytywne wzmocnienie, cierpliwość oraz własny rozwój i naturalną inicjatywę psa. Zalecane jest na przykład użycie klikera.
Z uwagi na swoje cechy psów pracujących, australijskie psy pasterskie mogą mieć problemy z zachowaniem, gdy są brutalnie karane, nie otrzymują ćwiczeń, których potrzebują lub nie mają żadnej stymulacji umysłowej. Wtedy stają się nerwowe, destrukcyjne i zestresowane. Większość porzuconych psów do bydła pochodzi od właścicieli, którzy nie rozumieją potrzeb tego psa.
Zdrowie australijskiego psa pasterskiego
Niestety, chociaż jest to prawie wyłącznie pies pracujący, Australian Cattle Dog jest podatny na kilka chorób dziedzicznych Wśród najczęstszych to: dysplazja stawu biodrowego, głuchota, postępujący zanik siatkówki i zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Czasami diagnozowano także zaćmę, zwichnięcie soczewki wewnątrzgałkowej i chorobę von Willebranda.
