Pies zawsze będzie psem, z rodowodem lub bez, ale co go wyróżnia? Psy rasy mieszanej są przez jednych uwielbiane, a przez innych odrzucane z różnych powodów: nie wiem jakie będą duże, nie wiem czy będą miały dużo czy mało sierści, nie wiem czy będą mieć dobry charakter, czy nie… Istnieje wiele pytań, które pojawiają się, gdy mamy psa bez rasy, ale postaramy się wyjaśnić niektóre w tym artykule.
Na naszej stronie chcemy odpowiedzieć na pytania, które mogą pojawić się podczas adopcji psa mieszańca, a jednym z najczęstszych jest Jak długo pies żyje bez rasy ? To jedno z największych pytań w biurze i/lub spotkaniach towarzyskich i moim zdaniem jedno z najtrudniejszych do odpowiedzi, zobaczmy dlaczego:
Długość życia psa mieszańca
Często słyszy się, że psy mieszańce żyją dłużej niż psy rasowe. Czy to mit czy rzeczywistość? Psy metyskie są niezwykle silne i przez lata rozmnażały się najbardziej odporne okazy w różnych warunkach środowiskowych. Te cechy pozwalają nam potwierdzić, że są to osoby dłuższe, których średnia długość życia wynosi od 16 do 18 lat, z zapisami do 20 lat.
Pamiętajmy jednak, że oczekiwana długość życia jest ściśle powiązana ze stylem życia, który prowadzą: zła dieta, niska jakość życia lub zły stan zdrowia to zmienne, które mogą wpływać na oczekiwaną długość życia. Każdy pies jest inny, możemy tylko obliczyć długość życia i nigdy nie potwierdzić, jak długo pies będzie żył, z papierami lub bez.
Pies metyski ma pewne cechy, które czynią go wyjątkowym i niepowtarzalnym. Chociaż nie możemy „przewidzieć” ich zachowania ani oczekiwanej długości życia, jak to się dzieje w przypadku ras standaryzowanych, są to bardzo inteligentne zwierzęta o silnej zdolności przystosowania się do środowiska i różnych sytuacji. To te same okazy, które później ustąpiły miejsca czystym rasom. Te ostatnie to metysy przedłużone w czasie i zmodyfikowane genetycznie.
Na koniec podkreśl, że bogactwo i różnorodność krwi psów metysów, w przeciwieństwie do zubożałej krwi i wysokiego pokrewieństwa u psów rasowych, sprzyja dłuższej żywotności i mniejszemu ryzyku wystąpienia problemów zdrowotnych.
Historia psa bez rasy
Pies bez papierów, rodowodu lub jak nazywa się go w Argentynie „vereda y cordon” nawiązując do faktu, że urodził się na ulicy, ma tylko to, co go charakteryzuje, a mianowicie należy do gatunku z rodziny canis familiaris, więc wiemy, że jest to pies.
Jego początki sięgają trzeciorzędu, jako produkt kilku krzyżówek między wilkami. Nazywano to przypadkowym krzyżowaniem, bez interwencji człowieka więc jedynym celem była ciągłość gatunku. W ten sposób powstawały osobniki coraz bardziej odporne, gdyż słabe lub chore umierały i niejednokrotnie nie zdążyły się rozmnażać, ustępując miejsca „rasie bardzo silnej”. Jest to naturalny krzyż, którego przodkowie są nieznani.
Różne mieszanki krwi w krzyżach sprawiają, że cieszą się „hybrydowym wigorem”, co choć wydaje się trudnym słowem dla czytelników którzy nie mają wykształcenia medycznego, to nic innego jak odporność na choroby odziedziczona przez pokrewieństwo. To czysta logika, najzdrowsze osobniki mają większą płodność i szanse na prokreację niż najsłabsze lub najsłabsze.
Historia pomaga nam lepiej zrozumieć długowieczność tych okazów, aby jak najlepiej odpowiedzieć na pytanie postawione w tytule.
Cechy psa bez rasy
Psy skundlone również nie mają wad w porównaniu do psów rasowych, co czyni je bardzo interesującymi. W przypadku psów rasowych jedyną rzeczą, której możemy być pewni, jest to, że mają one cechy, których szukamy, a mimo to wiele razy znajdujemy wyjątki od rasy, ponieważ zwierzęta, takie jak my, są wyjątkowymi istotami.
Tak jak my, Twój temperament będzie powiązany częściowo z genetyką, którą wnosisz, a w dużej mierze z czynnikami środowiskowymi, które zostały opracowane i/lub jest obecnie rozwijany. Zwierzęta te różnią się tym, czy zostały wychowane na ulicy, w rodzinnym domu, w zrównoważonym środowisku, czy też zostały uratowane z niewłaściwych sytuacji. Zapewniając im miłość i zdrowe środowisko, są niezwykle wierne i czułe, wystarczy zobaczyć ich szczęśliwą twarz, aby zrozumieć miłość, jaką czują do swojego „ludzkiego stada”.
Z kolei, jakby tego było mało, możemy szkolić ich w różnych czynnościach, a także w najbardziej powszechnych rasach, takich jak jako psy ratownicze lub terapeutyczne.
