Niewiele zwierząt miało tak złożone relacje z ludźmi jak koty. Odkąd nasze historie się przecięły, co prawdopodobnie wydarzyło się ponad 9000 lat temu postrzeganie kotów przez człowieka znacznie się zmieniło.
Jeśli w starożytności były czczone jako wcielenia bóstw, w średniowieczu cierpiały masowe prześladowania po powiązaniu z praktykowaniem czarów i ruchów heretyckich. Musiało upłynąć wiele, wiele lat, zanim zostały ponownie zaadoptowane jako zwierzęta domowe i mogły w pełni cieszyć się komfortem spokojnego domu.
Chociaż historia kota wykracza poza jego związek z człowiekiem, nieuniknione jest, że interpretujemy i opowiadamy ją na podstawie naszych doświadczeń i doświadczeń z tymi kociętami, również w oparciu o wkład, na jaki pozwalają postępy w nauka i technologia. W tym artykule na naszej stronie opowiemy nieco więcej o historii i ewolucji kota
Ewolucja kota
kot domowy (Felis catus lub Felis silvestris domesticus) to mały ssak należący do rodziny Felidae, czyli historia i ewolucja kota jest powiązana z historią dzikich kotów które obecnie zamieszkują naszą planetę, głównie z dziki kot(Felis silvestris). Dokładniej, szacuje się, że wszystkie koty mają wspólnego dużego przodka, który był spokrewniony z Miacis.
Miacis składa się z najstarszej znanej grupy prymitywnych drapieżników obecnie znanych, z których prawdopodobnie wykształcili wszystkie współczesne ssaki mięsożerne, w tym koty. Ci pierwsi przodkowie kota byli wielkością zbliżoną do geneta, z długim ogonem i wydłużonym ciałem i żyli w późnej kredzie, około 60 milionów lat temu.
Kilka milionów lat później, członkowie mykwasów zaczynają różnicować się morfologicznie, dając początek różnym grupom mięsożernych ssaków. Niestety, skamieniała historia kotowatych nie została tak dobrze udokumentowana jak historia psowatych, więc wciąż jest dużo więcej do odkrycia lub potwierdzenia na temat historii oraz ewolucja kota i innych kotowatych żyjących lub żyjących na Ziemi.
Tak samo zakłada się, że pierwszym gatunkiem spokrewnionym z kotowatymi był Proailurus, mały nadrzewny ssak mięsożerny zamieszkujący Europę około 40 milionów lat temu. W okresie oligocenu pierwsze kotowate dzielą się na dwie duże grupy: Nimravidae i Felidae. W tym ostatnim znaleziono proailurus, z którego wywodził się najbliższy wymarły gatunek współczesnemu kotowi: pseudoelurus, który pojawił się po raz pierwszy około 20 milionów lat temu i zniknął około 8 milionów lat temu.
Później, podczas miocenu, który rozpoczął się około 23 miliony lat temu, Pseudaelurus znacznie się zróżnicował, a jego populacja zaczęła się rozszerzać na Afrykę i Amerykę. Specyficzny morfologiczny i genetyczny korzeń współczesnych kotów zaczął się około 10 milionów lat temu, kiedy oddzieliły się od Pseudaelurus, dostosowując się do stepów i sawann, gdzie znalazł dużą dostępność pożywienia ze względu na różnorodność zwierząt roślinożernych, które tam żyły. W tym samym okresie pojawiły się koty z długimi kłami, które wyginęły około roku 10 000 p.n.e.
Jednak małe współczesne koty należące do rodzaju Felis, takie jak dzikie koty, potrzebowałyby trochę więcej czasu na zasiedlenie powierzchni Ziemi, po raz pierwszy pojawiły się około temu 5 milionów latna kontynencie azjatyckim ekspansja na inne kontynenty rozpoczęłaby się w tym samym okresie, chociaż nie dotarłaby do Oceanii ani Madagaskaru.
Ponadto w 2006 roku przeprowadzono różne analizy chromosomów płci i mitochondrialnego DNA różnych gatunków współczesnych kotów, w tym kota domowego. W połączeniu z wieloma badaniami paleontologicznymi ich wyniki wskazują, że linia genetyczna, która dała początek kotu domowemu, oddzieliła się od innych małych kotów około 3,4 miliona lat temu, między lasami i pustyniami basen śródziemnomorski
Na zdjęciu widzimy odtworzenie Pseudaelura na muralu w muzeum Smithsonian Institution w Waszyngtonie, D. C., Stany Zjednoczone.
Pochodzenie kota domowego
Historia i ewolucja kota domowego wciąż wywołuje wiele debat w środowisku naukowym i nie można mówić o konsensusie wśród ekspertów co do pochodzenia naszych uroczych kociąt. Nawet dzisiaj trwa debata na temat tego, czy kota domowego należy zaklasyfikować jako odrębny gatunek, czy też nadal uważać go za jeden z podgatunków Żbik euroazjatycki (Felis silvestris), bardziej znany jako żbik.
Warto pamiętać, że obecnie rozpoznawanych jest sześć podgatunków dzikich kotów, czyli:
- Felis silvestris silvestris: lepiej znany jako żbik europejski, żyje w Europie i na Półwyspie Anatolijskim.
- Felis silvestris lybica: potocznie nazywany dzikim kotem afrykańskim, mieszka w Afryce Północnej i zachodniej Azji aż do Morza Aralskiego.
- Felis silvestris cafra: to dziki kot z południowej Afryki, który żyje w regionie subsaharyjskim kontynentu afrykańskiego.
- Felis silvestris ornata: znany jako żbik azjatycki, występuje w Azji Środkowej i Wschodniej, Pakistanie i północno-zachodnich Indiach.
- Felis silvestris bieti: powszechnie znany jako chiński żbik lub chiński kot pustynny, zamieszkujący głównie północne Chiny.
- Felis silvestris catus: to koty domowe, które rozprzestrzeniły się po całym świecie, będąc kotem o największym rozmieszczeniu geograficznym i różnorodności morfologicznej.
Wspólne cechy morfologiczne i niektóre badania genetyczne sugerują, że koty domowe były potomkami dzikiego kota afrykańskiego (Felis silvestris lybica). Ponadto bardziej towarzyski i mniej agresywny charakter afrykańskich dzikich kotów mógł ułatwić ich koegzystencję i przystosowanie do ludzkiego stylu życia. I rzeczywiście, w 2007 roku szczegółowe badanie molekularne wykazało, że koty domowe są w rzeczywistości spokrewnione z dzikim kotem afrykańskim, od którego oddzieliłby się około 130 000 lat temu (co jest stosunkowo niewiele w porównaniu z ewolucją kotów).
Znaleziona i przeanalizowana duża część szczątków skamieniałości wydawała się wskazywać, że udomowienie kotów rozpoczęło się w starożytnym Egipcie, w okolicach od roku 2000 pne Jednak niektóre niedawne odkrycia zaczęły stwarzać nowe wyzwania i kontrowersje dotyczące historii kota domowego. W 2004 r. na Cyprze odkryto szczątki kota, który został pochowany wraz ze swoim właścicielem, prawdopodobnie żyjący w latach 7,500 do 7000 p.n.e.
Do tego w połowie 2017 roku opublikowano obszerne badania wspierane przez Uniwersytet w Leuven (Belgia), w których zebrano DNA zębów, paznokci, skóry i sierści różnych kotów domowych z różnych stanowisk archeologicznych Afryki, Wschodu i Europy. Ich wyniki ujawniły, że najstarsze szczątki skamieniałości mają od 10 do 9 tysięcy lat i zostały znalezione na Bliskim Wschodzie. Jego hipoteza jest taka, że dzikie koty afrykańskie zaczęły zbliżać się do wiejskich wiosek po rozmnożenie się myszy w zebranych zbożach.
W konsekwencji to same koty podjęły inicjatywę, aby zwrócić się do człowieka po zauważeniu dostatecznej podaży pożywieniablisko swoich społeczności. Z kolei rolnicy, widząc, że koty te pomagają zwalczać plagę gryzoni, mogli zacząć oferować kotom inne udogodnienia, takie jak schronienie i ciepło. Dlatego te ostatnie odkrycia mogą zakończyć się dodaniem punktu na korzyść tych, którzy bronią, że koty są jedynymi zwierzętami, które dogodnie zdecydowały się poddać udomowieniu.
Odkrycia te nie pozwalają nam jednak stwierdzić, czy udomowione koty przybyłyby do Egiptu dzięki zwyczajom migracyjnym utrzymywanym przez tych rolnicy z Bliskiego Wschodu. Albo jeśli niezależny drugi proces udomowienia rzeczywiście miał miejsce w starożytnym Egipcie, od afrykańskich dzikich kotów, które żyły wokół tej wielkiej cywilizacji.
Na zdjęciu widzimy napis na sarkofagu księcia Tutmozisa w Musée des Beaux-Arts de Valenciennes we Francji.
Historia kota
Teraz, kiedy lepiej znamy pochodzenie i dziedzictwo genetyczne kota, musimy jeszcze trochę porozmawiać o historii i ewolucji kota u boku człowieka. To znaczy o tym połączeniu, które mogło zacząć się prawie 10 tysięcy lat temu i które jest budowane codziennie, nawet do dziś, w każdym domu, w którym mieszka mały kotek o wielkim temperamencie. Ponieważ nie sposób omówić w kilku akapitach całej historii kota, ograniczymy się do kilku kluczowych punktów w historii kota domowego na Zachodzie, od starożytnego Egiptu po współczesność, przechodzącą przez Środkowy i współczesność.
Chociaż wydaje się, że pierwszy kot domowy nie pojawił się w Egipcie, Cywilizacja egipska jako pierwsza zaadoptowała koty i się nimi zaopiekowałaJako zwierzęta domowe był doceniany nie tylko za swoje zdolności myśliwskie, ale także za szlachetną i niezależną naturę, która jednocześnie zdradzała wielką wrażliwość i przywiązanie do własnej. Ale oprócz szczególnej więzi z kotami, cywilizacja egipska podkreślała wielki szacunek dla zwierząt i zainteresowanie ich harmonijnym włączeniem do ich stylu życia.
Słynny kult kotów charakteryzujący cywilizację starożytnego Egiptu związany jest z kultem bogini Bastet, znanej również jako „ gwiazda Syriusz”, który był interpretowany jako symbol ochrony, płodności i piękna. Wraz z włączeniem kota do kultury starożytnego Egiptu i dostrzeżeniem jego walorów, coraz częściej zaczęły pojawiać się przedstawienia Bastet związane z tymi małymi kotami, zazwyczaj przedstawiane jako czarny kot lub kobieta z głową kota. kot. Kult Bastet był szczególnie popularny w starożytnym mieście Bubastis, w którym odkryto wiele zmumifikowanych kotów. Zapewne dlatego, że koty w tej miejscowości były uważane za wcielenia samej bogini Bastet, więc zasłużyły na zaszczyt rytuału mumifikacji, który był dostępny tylko do szlachty i faraonów.
Mówi się, że więź Egipcjan z kotami była tak silna, że Persowie wykorzystali ją jako „słabość” do podboju regionu Peluzji. Według legend perski król Kambyzes II nakazał przywiązać koty do tarcz swoich żołnierzy, a Egipcjanie ze strachu lub szacunku postanowili tego nie robić walczyć, pozostawiając otwartą drogę do inwazji perskiej w Dolnym Egipcie. Istnieje również legenda, która mówi, że Grecy musieli ukraść kilka par kotów, aby wprowadzić je do swojego kraju, ponieważ Egipcjanie odmówili ich komercjalizacji ze względu na wartość kulturowąi boską symbolikę, którą mieli dla swojej cywilizacji. I w ten sposób koty dotarłyby na kontynent europejski, chociaż hipoteza ta nie ma solidnych dowodów historycznych.
Ale dalecy od naśladowania egipskich tradycji, Grecy używali kotów głównie do zwalczania gryzoni, a także jako „waluty wymiennej” z Rzymianami, Francuzami i Celtami. A dzięki intensywnemu handlowi między tymi cywilizacjami koty zaczęłyby rozprzestrzeniać się w krajach śródziemnomorskich. Istnieje jednak rodzaj zerwanie więzi afektywnej między kotem a człowiekiem, ponieważ w tych cywilizacjach kocięta nie były blisko człowieka i wychowywania psa. jako zwierzę towarzyszące, stróżujące i ochronne.
Jednak najbardziej złożony moment w relacji kot-człowiek miałby miejsce w Średniowiecze w Europie, który trwa między 5. i XV wieki. Chociaż chłopi doceniali koty za ich umiejętności jako myśliwych, a kocięta były wykorzystywane do kontrolowania rozmnażania się gryzoni nawet w klasztorach, ich wygląd, nocne zwyczaje, a nawet mit siedmiu żywotów, ostatecznie wiązały się z praktykami czarów i heretykami. ruchów, zgodnie z doktryną religijną obowiązującą przez Kościół. Od wejścia w życie Inkwizycji doszło do masowych prześladowań kotów (głównie koty koloru czarnego), które kiedyś składano w ofierze na popularnych festiwalach, w ramach walki z herezją.
Z początkiem Renesans ten rodzaj praktyki zaczyna tracić popularność, a koty wracają do społeczeństwa, ale głównie jako kontrola gryzoni agent. Jednak dopiero po sukcesie rewolucji francuskiej wyraźnie zabroniono palenia ognisk i popularnego składania ofiar z kotów, co zaczęto rozumieć jako akty okrucieństwa wobec zwierząt. Wraz z wybuchami epidemii w epoce nowożytnej koty stają się coraz bardziej popularne w miastach, a ich obecność ponownie jest doceniana w domach, łodziach, sklepach, a nawet biurach. Wtedy zaczyna się uważać, że koty pochłaniają negatywne energie, chociaż nadal obawiano się czarnych kotów.
Podobnie wznowienie afektywnej więzi między człowiekiem a kotem odrodzi się dopiero dzięki ruchowi romantycznemu, który rozkwitł w Europie podczas XIX wiek. Sztuka odgrywa kluczową rolę w zmianie spojrzenia społeczeństwa na te małe koty oraz w porzuceniu przesądów i uprzedzeń, które pozostały z czasów starożytnych. W rezultacie kot zostaje w końcu ponownie zaadoptowany jako zwierzę domowe i rośnie zainteresowanie badaniem i klasyfikacją różnych typów kotów.
Już w XX wieku selektywna hodowla kotów w celu tworzenia nowych ras nabiera siły, biorąc pod uwagę cechy i cechy najbardziej pożądane przez opiekunów w każdym kraju. Aby zorientować się, że w 1900 było tylko około 8 zarejestrowanych ras, ale na początku XXI wieku liczba ta wzrosła do prawie 100 ras kotów w całym świecie, choć nie wszystkie z nich są oficjalnie uznawane.
