proces pigmentacji skóry psa działa dokładnie tak samo jak u nas, więc dla nich bardzo ważne jest również białko znane jako melanina. Podobnie normalne jest znajdowanie na skórze plam, pieprzyków, a nawet obszarów z depigmentacją, z których niektóre są spowodowane pewnymi chorobami lub anomalią, która niekoniecznie oznacza rozwój problemów zdrowotnych.
Kiedy zauważysz, że np. nos psa się przebarwia, nie jest zaskoczeniem, że jesteś zaniepokojony i spróbuj określić, czy jest to poważny problem, czy wręcz przeciwnie, coś naturalnego. Dlatego w tym artykule na naszej stronie zajmiemy się najczęstszymi przyczynami tej nieprawidłowości i wyjaśnimy dlaczego nos Twojego psa zanika
Depigmentacja psiego nosa metodą Dudley
Nos Dudleya jest znany jako nieprawidłowości genetyczne, które powodują trwałe przebarwienianosa psa i wyróżnia się jako główna przyczyna, która wyjaśnia, dlaczego nosy psów zanikają. Ogólnie rzecz biorąc, pies wykazuje postępującą depigmentację, gdy rośnie, aż do pojawienia się lekko zaróżowionego nosa. Nie powoduje żadnych innych objawów i nie stwarza żadnych problemów zdrowotnych, więc psy z nosem Dudleya mogą prowadzić zupełnie normalne życie. Oczywiście należy zwrócić szczególną uwagę na ten obszar podczas upałów, aby uniknąć oparzeń słonecznych.
Depigmentacja psiego nosa spowodowana chorobami autoimmunologicznymi
Tak zwane choroby autoimmunologiczne to takie, w których organizm wytwarza przeciwciała, które atakują zdrowe komórki; Wykrywa je jako ciała obce lub złośliwe i dlatego stara się je zniszczyć lub wydalić. Zatem to sam układ odpornościowy, działając nieprawidłowo, rozwija patologie w zaatakowanym ciele.
Ogólnie rzecz biorąc, istnieją trzy choroby autoimmunologiczne, które mają tendencję do wywoływania depigmentacji nosa psa jako części jej objawów:
- Zespół UveodermatologicznyJest podobny do ludzkiego zespołu Vogta-Koyanagi-Harady i jest zaburzeniem autoimmunologicznym, które powoduje zapalenie oka, depigmentację twarzy głównie w nosie, wargach i powiekach, w niektórych przypadkach strupy i zmiany w okolicy odbytu, moszny, sromu lub poduszek. Ogólnie rzecz biorąc, zapalenie wewnątrz oka zwierzęcia, wraz z depigmentacją nosa i innych części twarzy, są zwykle objawami, które skłaniają weterynarza do podejrzenia obecności tego zespołu i przeprowadzenia badań istotnych dla diagnozy, takich jak: biopsja skóry, morfologia krwi, badania krwi i moczu lub badanie przeciwciał przeciwjądrowych.
- Toczeń rumieniowaty układowy Ta choroba autoimmunologiczna może rozwinąć powiązane zespoły w wyniku jej działania na organizm, takie jak niedokrwistość hemolityczna, zapalenie wielostawowe lub zmiany skórne. W tym sensie może powodować m.in. depigmentację nosa, owrzodzenia jamy ustnej, gorączkę, próchnicę lub objawy neurologiczne, takie jak trudności w chodzeniu. Aby zdiagnozować chorobę, zwykle kluczowy jest test przeciwjądrowy, chociaż weterynarz może wykonać inne testy skórne i analityczne.
- Vitiligo W konsekwencji zespół uveodermatologiczny zwykle rozwija bielactwo, co jest kolejną przyczyną, która może wyjaśnić, dlaczego pies ma przebarwiony nos. Jednak ten stan spowodowany niedoborem pigmentacji w niektórych obszarach skóry psa może wystąpić nie tylko w wyniku tego zespołu, ponieważ w wielu przypadkach pochodzenie jest nieznane. Charakteryzuje się więc obecnością przebarwień psiego nosa, warg, powiek i innych obszarów skóry ciała, wyraźnie pokazujących kontrast między różowym a ciemnym (czarnym lub brązowym), a także białymi plamami na sierści.
Depigmentacja psiego nosa w wyniku zimowego nosa
Znany również jako "śnieżny nos", zimowy nos występuje u Golden Retrieverów, Labrador Retrieverów, Siberian Husky, Berneńskich Psów Pasterskich i Flandryjskich Psów Pasterskich głównie podczas zimnej pogody. Brak światła słonecznego zaburza funkcję białek odpowiedzialnych za pigmentację skóry, a tym samym powoduje przebarwienia sezonowe Tak więc wyżej wymienione rasy mają tendencję do pokazywania czarnych lub brązowy nos w gorących porach roku i lekko różowy w zimie. Jednak nie tylko one mogą cierpieć na zimowy nos, metysy tych psów również mogą go dziedziczyć i oczywiście inne rasy psów mogą go rozwijać, chociaż jest to rzadsze.
Depigmentacja psiego nosa z powodu alergii
Wiele psów ma alergię na plastik z którego wykonana jest większość karmników, wykazując depigmentację nosa i warg, swędzenie, stan zapalny, zaczerwienienie lub podrażnienie tych obszarów oraz tych, które mają kontakt z alergenem.
Jeśli podejrzewasz, że może to być przyczyną przebarwienia nosa Twojego psa, pierwszą rzeczą, którą powinieneś zrobić, to wymienić plastikową miskę na taką, która jest wykonana ze stali nierdzewnej, gliny lub ceramiki. Jeśli objawy ustąpią, a jego nos odzyska swój zwykły kolor, zakończysz problem i będziesz wiedział, że powinieneś unikać kontaktu psa z tym materiałem.
Jednak plastik nie jest jedyną rzeczą, która może powodować nadwrażliwość u psa, a środki czyszczące, farby lub inne materiały produkcyjne mogą wywołać reakcję alergiczną. Podobnie w konsekwencji kontaktowe zapalenie skóry może wystąpić na części ciała, która dotknęła środka drażniącego, powodując powyższe objawy, oprócz strupów lub stwardnienia skóry. W związku z tym, jeśli zmiana podajnika nie działa i nadal istnieje podejrzenie reakcji alergicznej, należy udać się do lekarza weterynarii w celu znalezienia alergenu.
Depigmentacja psiego nosa z powodu raka skóry
Rak skóry jest wymieniony jako najczęstszy nowotwór u psów, a następnie rak piersi u kobiet. Chociaż istnieje kilka guzów lub nowotworów, które atakują skórę, najczęstszym i charakteryzującym się depigmentacją psiego nosa jest Chłoniak epiteliotropowy Tak więc, oprócz wyżej wymienionego przebarwienia, chłoniak epiteliotropowy lub mycosis fungoides wytwarza guzki, miejscowe wypadanie włosów, owrzodzenia, łuszczenie złuszczające lub węzły chłonne, w zależności od postaci i stadium choroby.
Na ogół chłoniak nabłonkowy przechodzi cztery epizody kliniczne:
- Erytrodermia złuszczająca, w której chory pies wykazuje depigmentację skóry, łysiny, łuszczenie i stany zapalne skóry. Chociaż rumień ma tendencję do uogólniania, prawdą jest również, że najbardziej dotknięte obszary to tułów i głowa.
- Umiejscowienie śluzówkowo-skórne, z powyższymi objawami, obecnością owrzodzeń, rozwojem chorób autoimmunologicznych lub skórnych, takich jak toksyczna nekroliza naskórka.
- Płytki i guzki, z możliwością prezentacji jednego guza lub kilku. Ponadto podczas tego epizodu pacjent zwykle odsłania strupy na skórze, zajęte są znacznie bardziej rozległe owrzodzenia i węzły chłonne.
- Choroba błony śluzowej jamy ustnej, w której dochodzi do uszkodzenia dziąseł, języka i podniebienia, rozwijają się owrzodzenia, stany zapalne i depigmentacja.
W zależności od epizodu, w którym choroba zostanie znaleziona, leczenie będzie jedno lub drugie, przy czym najczęstsze to zabieg chirurgiczny, fototerapia i radioterapia. Dlatego tylko lekarz weterynarii może diagnozować i leczyć chłoniaka nabłonkowego, dlatego w przypadku zaobserwowania któregokolwiek z powyższych objawów zalecamy jak najszybsze zgłoszenie się do kliniki.
Rasy psów najbardziej podatnych na tę chorobę to bernardyny, setery irlandzkie, bokserki, owczarki niemieckie, cocker spaniele i golden retrievery.
Inne przyczyny, które wyjaśniają, dlaczego nos Twojego psa zanika
Chociaż powyższe powody są najczęstsze, nie tylko one odpowiadają na pytanie, dlaczego psie nosy zanikają. Ponieważ jest to problem pigmentacyjny, logiczne jest myślenie, że zła dieta, o niskiej jakości i bez pokarmów stymulujących tworzenie melaniny, wpływa to na to białko negatywnie, powodując niedobór w ciele zwierzęcia i w konsekwencji depigmentację niektórych obszarów. Aby ustalić, czy to jest przyczyną, wystarczy przejrzeć oferowaną dietę, aby poprawić jej jakość i zapewnić odpowiednią dietę, z pokarmami sprzyjającymi produkcji melaniny, takimi jak marchew, melon, dynia, szpinak czy papaja. Produkty te są bogate w beta-karoten, pigment, który w organizmie przekształca się w witaminę A i bierze udział w produkcji melaniny.
Z drugiej strony, jak powiedzieliśmy w części poświęconej nosowi zimowemu, promienie słoneczne również wpływają na produkcję melaniny, a zatem pies, który nie jest narażony na działanie promieni słonecznych, może cierpieć na niedobór tego białka i wykazywać hipopigmentację. Czemu? Bardzo łatwe. Krótko mówiąc, melanina jest produkowana z komórek znanych jako „melanocyty”, a jej główną funkcją, oprócz określania koloru skóry, jest ochrona organizmu przed negatywnymi skutkami promieni ultrafioletowych, pochłaniając emitowane przez nie promieniowanie. W ten sposób, gdy ciało otrzymuje światło słoneczne, jest naturalnie aktywowane, aby stymulować melanocyty i sprzyjać produkcji melaniny. Bez tego sygnału układ odpornościowy nie rozpocznie tego procesu. Nie oznacza to jednak, że zwierzę powinno otrzymać nadmierną ekspozycję w przypadku zaobserwowania hipopigmentacji, ponieważ może to spowodować oparzenia słoneczne lub inne powiązane problemy skórne.
Na koniec należy zauważyć, że suki karmiące mogą mieć uszkodzony układ odpornościowy, powodując wyraźną depigmentację nosa i ust.
