Chrząszcz gnojowy ma wiele podgatunków, ale zawsze tę samą funkcję. Zamieszkuje wszystkie szerokości geograficzne planety, z wyjątkiem stref wiecznego lodu.
Chrząszcz gnojowy jest kluczowym chrząszczem na terenach, na których pasą się zwierzęta. Eliminują masy ekskrementów i rozprowadzają je po całym terytorium. W ten sposób odżywiają obszary, na których żyją, naturalnymi nawozami, oprócz żerowania samych siebie (są koprofagami), a także swoich młodych.
Ta i inne ciekawostki o żukach gnojowych dowiesz się o nich, jeśli skończysz czytać ten post na naszej stronie; niektóre z nich są naprawdę niesamowite.
Latać
Chrząszcze gnojowe latają bardzo szybko Kiedy mijają Cię blisko, brzmi to jak przelatujący stary bombowiec, takie brzęczenie wydzielać. Ja, która zbierałam owady w okresie dojrzewania i ze względów szkolnych, bardzo dużo uwagi poświęciłam zachowaniu żuków gnojowych.
Nie miałem dostępu do łąk ani miejsc z bydłem, więc na tych terenach nie wiem z pierwszej ręki, jak zachowują się żuki gnojowe. Udało mi się jednak zweryfikować ewolucję żuków gnojowych na plażach, do których miałem dostęp.
Prawdopodobnie przez te plaże często przejeżdżali jeźdźcy na swoich uduchowionych koniach, którzy trzymali się swobodnie między kłusami. Za każdym razem, gdy w oddali pojawiał się koń, plutony żuków gnojowych pojawiały się hałaśliwie, wylatując znikąd.
Przeładunek obornika
Gdy żuki gnojowe znajdą swój „skarb”, mogą postępować na różne sposoby. Jednym z nich jest uformowanie kuli o rozmiarze, który mogą przetransportować do swojego gniazda przepychanie piłki W swoim podziemnym legowisku dołączają do nowo przeniesionej piłki do innej uformowana masa przez poprzednie kulki, gdzie później złoży swoje jaja, aby ciepło fermentacji je inkubowało. Po wykluciu larwy żywią się odchodami.
Czasami transport piłki (popychają ją), zabiera im wiele godzin A sposób w jaki prowadzą się do gniazda jest niesamowity. Ten sposób zachowania jest tym, co zaobserwowałem u plażowych żuków gnojowych. Istnieją inne rodzaje żuków gnojowych, które po uformowaniu kuli gnojowej wykopują tunel obok swojej kuli i zakopują „kulę”, tam właśnie rozpoczynając tarło.
Prowadzony przez gwiazdy
Przeprowadzono rygorystyczne badania naukowe, które wykazały, że w nocy żuki gnojowe, które pchały swoją kulę, były prowadzone przez gwiazdy. Może się to wydawać żartem, ale przeprowadzono kilka eksperymentów i zweryfikowano prawdziwość tego, co zostało powiedziane.
Nie wiedziałem o tym do niedawna, ale pewnego razu i w południe zaobserwowałem pracowitego żuka gnojowego, który po przetransportowaniu swojej kuli przez plażowy piasek znalazł asf alt ulicy w Osiedle. Przecinała ulicę prostopadle i nagle wpadła na krawężnik chodnika. To, co wydarzyło się później, było fascynujące.
Żuk gnojowy ze Strażnicy
Gdy żuk wpadł na krawężnik, bezskutecznie próbował podnieść dużą kulę nad przeszkodą. Po kilkukrotnym naleganiu poddał się i zaczął pchać kulę obornika wzdłuż kamiennego profilu krawężnika przez około jeden metr.
Nagle wstał, wspiął się po piłce i z góry zaczął rozglądać się w różnych kierunkach, obracając się na piłka. I zapewniam, że ten żuk wyglądał, bo zakrył oczy czubkiem prawej przedniej nogi (co odpowiadałoby jego dłoni), aby przyciemnić światło południowego słońca.
Przypomniało mi się te stare zachodnie filmy, w których Hindusi, aby spojrzeć w dal i poprawić swój wzrok, położyli rękę na krawędzi na poziomie brwi i lepiej dostrzegali detale, które przyglądali się. Po wykonaniu tej czynności żuk zsiadł z kuli i wznowił swój najbardziej zdecydowany marsz. Co pół metra zatrzymywał się, wspinał, patrzył w jedną stronę z „małą rączką” osłaniającą oczy, a po ponownym zejściu dalej z determinacją pchał.
Spojrzałem na to, nie rozumiejąc powodu tak ludzka postawa, którego nigdy nie zaobserwowałem u żadnego innego zwierzęcia (z ludzkie nastawienie Mam na myśli wpatrywanie się w horyzont, jednocześnie chroniąc się przed odblaskami, a nie pchanie wielkiej kuli gnojowicy). Po przejechaniu około trzech metrów i po kilku przystankach chrząszcz zatrzymał się w precyzyjnym punkcie na ścianie krawężnika i wtedy naprawdę zwariowałem.
Chrząszcz gnojowy zatrzymał się w szczelinie w krawężniku. Ta przerwa w krawędzi chodnika utworzyła rodzaj pochyłej rampy, która wspinała się na powierzchnię chodnika. Po zatrzymaniu chrząszcz odpoczywał przez kilka sekund i z wielką odwagą i pewnością zaczął przepychać piłkę przez pęknięcie. W niecałe piętnaście sekund podniósł ogromną piłkę, która z pewnością ważyła kilka razy więcej niż on.
Wtedy zdałem sobie sprawę, że chrząszcz często wybierał tę drogę, w zależności od tego, gdzie koń się wypróżniał. A to, na co patrzył czerwonoskóry żuk gnojowy, to lokalizacja szczęśliwej rampy, która pozwoliła mu pokonać wysoki krawężnik i udać się do swojego gniazda.
Możesz być zainteresowanym także tym…
- Ciekawostki aksolotla
- Rodzaje muszelek
