Jaszczurki to grupa zwierząt, które mają ponad 5000 zidentyfikowanych gatunków na całym świecie. Uważa się je za odnoszące sukcesy ze względu na swoją różnorodność, ale także dlatego, że udało im się zająć prawie wszystkie ekosystemy na całym świecie. Jest to grupa o wewnętrznych zróżnicowaniach pod względem morfologii, reprodukcji, karmienia i zachowania. Wiele gatunków występuje na obszarach dzikich, podczas gdy inne żyją na obszarach miejskich lub w ich pobliżu i właśnie dlatego, że są blisko ludzi, często istnieje obawa, które z nich mogą być niebezpieczne dla ludzi.
Przez pewien czas uważano, że gatunki jaszczurek lub jaszczurek, które są trujące, są bardzo ograniczone, jednak ostatnie badania wykazały, że znacznie więcej gatunków niż początkowo sądzono, jest zdolnych do wytwarzania toksycznych chemikaliów. Chociaż większość z nich nie jest wyposażona w struktury dentystyczne do bezpośredniego zaszczepienia trucizny, może ona dostać się do krwiobiegu ofiary wraz ze śliną, gdy zęby już ugryzą. Biorąc pod uwagę powyższe, w tym artykule na naszej stronie chcemy porozmawiać o typach jaszczurek trujących, które istnieją. Jak zobaczysz, większość jaszczurek trujących należy do rodzaj Heloderma i Varanus
Skorpion meksykański (Heloderma horridum)
Skorpion meksykański (Heloderma horridum) to gatunek jaszczurki, który jest zagrożony ze względu na presję, jaką na jego populację wywierają masowe polowania, ze względu na jego trujący charakter, ale także ze względu na nielegalny handel ponieważ przypisuje się mu zarówno właściwości lecznicze, jak i afrodyzjakalne, a w wielu przypadkach kończy się zwierzak domowy.
Charakteryzuje się wielkością około 40 cm, jest krzepki, z dużą głową i tułowiem, ale krótkim ogonem. Ubarwienie różni się w zależności od ciała, od jasnego do ciemnego brązu z kombinacją czerni i żółci. Znaleziony głównie w Meksyku, wzdłuż wybrzeża Pacyfiku.
Gila Monster (Heloderma podejrzany)
Potwór Gila lub Heloderma podejrzany zamieszkuje suche tereny w północnym Meksyku i południowych Stanach Zjednoczonych. Mierzy około 60 cm, ma dość ciężkie ciało, co ogranicza jego ruchy, więc porusza się powoli. Jego nogi są krótkie, chociaż ma mocne pazury Jego ubarwienie może obejmować różowe, żółte lub białe znaczenia na czarnych lub brązowych łuskach.
Jest mięsożerny, żywi się m.in. gryzoniami, małymi ptakami, wężami, owadami, żabami i jajami. Jest to gatunek chroniony, ponieważ jest również w stanie podatności.
Jaszczurka z paciorkami lub skorpion (Heloderma charlesbogerti)
Jaszczurka paciorkowata, skorpion czy gwatemalska (Heloderma charlesbogerti) jest typową dla Gwatemali, zamieszkującą suche lasy. Na jego populację silny wpływ ma niszczenie siedlisk i nielegalny handel tym gatunkiem, co sprawia, że jest krytycznie zagrożony
Żywi się głównie jajami i owadami, mając nawyki nadrzewne. Ubarwienie ciała jest czarne z nieregularnymi żółtymi plamami.
Smok z Komodo (Varanus komodoensis)
Przerażający smok z Komodo jest endemicznie w Indonezji i może mierzyć do 3 metrów długości i ważyć około 70 kg. Przez długi czas uważano, że ta jedna z największych jaszczurek na świecie nie jest trująca, ale dzięki mieszaninie bakterii chorobotwórczych, które zasiedlają jej ślinę, gryząc ofiarę, zaimpregnowała ranę śliną, która się skończyła. za spowodowanie sepsy w tamie. Jednak późniejsze badania wykazały, że te mogą wytwarzać truciznę, co ma istotny wpływ na ofiary.
Te zwierzęta są aktywnymi łowcami żywej zdobyczy, chociaż mogą również żywić się padliną. Po ugryzieniu ofiary czekają, aż efekty trucizny zadziałają, a ofiara upada, zanim przystępują do jej rozerwania i zjedzenia.
Smok z Komodo znajduje się na czerwonej liście zagrożonych gatunków, więc ustanowiono strategie ochrony.
Aby uzyskać więcej informacji na temat jadu smoka Komodo, możesz przeczytać ten inny artykuł na temat Czy smok z Komodo jest niebezpieczny dla ludzi?
Jaszczurka sawannowa (Varanus exanthematicus)
Kolejną z jaszczurek jadowitych jest jaszczurka z sawanny (Varanus exanthematicus). Ma grube ciało, a także skórę, której przypisuje się odporność na ukąszenia innych trujących zwierząt. Może mierzyć do około 1,5 metra a jego głowa jest szeroka, z wąską szyją i ogonem.
Pochodzi z Afryki, jednak został wprowadzony w Meksyku i Stanach Zjednoczonych. Żywi się głównie pająkami, owadami, skorpionami, ale także małymi kręgowcami.
Goanna (Varanus varius)
Goanna (Varanus varius) to gatunek nadrzewny endemiczny dla Australii. Zamieszkuje gęste lasy, w obrębie których może pokryć duże obszary. Jest duży, mierzy nieco ponad 2 metry i waży około 20 kg.
Z drugiej strony są to mięsożercy i padlinożercy. Jeśli chodzi o ubarwienie, jest między ciemnoszarą a czarną, a na ciele może mieć czarne i kremowe plamy.
Monitor wody Mitchella (Varanus mitchelli)
Mitchell Water Monitor (Varanus mitchelli) zamieszkuje Australię, szczególnie na bagnach, rzekach, lagunach i zbiorniki wodne ogólnie. Ma również zdolność bycia nadrzewnym, ale zawsze w drzewach związanych z akwenami.
Ma zróżnicowaną dietę, w tym zwierzęta wodne i lądowe, ptaki, małe ssaki, jaja, bezkręgowce i ryby.
Varanus Argus lub Varanus żółtawy (Varanus panoptes)
Wśród najbardziej trujących jaszczurek wyróżnia się również Argus lub varanus żółto-plamisty (Varanus panoptes). Występuje w Australii i Nowej Gwinei i samice mierzą do około 90 cm, podczas gdy samce mogą osiągnąć 140 cm.
Są one rozmieszczone w różnych typach siedlisk lądowych, a także w pobliżu zbiorników wodnych i są doskonałymi norami. Ich dieta jest bardzo zróżnicowana i obejmuje różne drobne kręgowce i bezkręgowce.
Jaszczurka warana (Varanus acanthurus)
Jaszczurka warana (Varanus acanthurus) swoją nazwę zawdzięcza obecności kolczastych struktur na ogonie w jego obronie. Jest niewielki i żyje głównie na suchych obszarach, będąc dobrym kopaczem.
Jego ubarwienie to czerwono-brązowy, z obecnością żółtych plam. Ich dieta oparta jest na owadach i małych ssakach.
Jaszczurka bezuszna (Lanthanotus borneensis)
Jaszczurka bezucha (Lanthanotus borneensis) występuje endemicznie na niektórych obszarach Azji, zamieszkuje lasy tropikalne w pobliżu rzek lub zbiorników wodnych. Chociaż brakuje im pewnych struktur zewnętrznych do słyszenia, potrafią słyszeć, a także są w stanie wydawać pewne dźwięki. Mierzą do około 40 cm, są nocne i mięsożerne, żywią się skorupiakami, rybami i dżdżownicami.
Nie zawsze wiadomo było, że gatunek ten jest trujący, jednak ostatnio udało się zidentyfikować gruczoły wytwarzające substancje toksyczne, które mają działanie przeciwzakrzepowe, chociaż nie tak potężny jak inne jaszczurki. Ukąszenia tego gatunku nie są śmiertelne dla ludzi
Trucizna jaszczurek z rodzaju Heloderma
Ugryzienie tych zwierząt jest dość bolesne i gdy zostanie spowodowane u zdrowych ludzi, mogą one wyzdrowieć. Jednak czasami mogą być śmiertelne, powodując znaczące objawy u ofiary, takie jak uduszenie, paraliż i hipotermia, więc sprawy muszą być załatwiane szybko. Te jaszczurki z rodzaju Heloderma nie zaszczepiają bezpośrednio trucizny, ale kiedy rozrywają skórę ofiary, wydzielają toksyczną substancję z wyspecjalizowanych gruczołów i spływa ona do rany, dostając się do ciała ofiary.
Ta trucizna jest mieszaniną różnych związków chemicznych, takich jak enzymy (hialuronidaza i fosfolipaza A2), hormony i białka (m.in. serotonina, helotermina, gilatoksyna, helodermatyna, eksenatyd i gilatyd).
Niektóre z tych związków zawartych w jadzie tych zwierząt były badane, tak jak w przypadku gilatydu (wyizolowanego z potwora Gila) i eksenatydu, co wydaje się zaskakujące korzyści związane z chorobami takimi jak, odpowiednio, choroba Alzheimera i cukrzyca typu 2.
Trucizna jaszczurek z rodzaju Varanus
Przez pewien czas uważano, że trujące są tylko jaszczurki należące do rodzaju Heloderma, jednak późniejsze badania wykazały, że toksyczność występuje również w rodzaju Varanus W każdej szczęce znajdują się trujące gruczoły, które przepływają do wyspecjalizowanych kanałów pomiędzy każdą parą zębów.
Jad wytwarzany przez te zwierzęta to koktajl enzymatyczny, podobny do niektórych węży i, podobnie jak w grupie Heloderma, nie może bezpośrednio zaszczepić poszkodowanego, ale gdy ugryzie on toksyczną substancję, przenika ona do krwi razem ze śliną, powodując problemy z koagulacją, więc generujerozlanie, oprócz niedociśnienia i wstrząsu , który kończy się upadkiem osoby po ugryzieniu. Klasy toksyn zidentyfikowanych w jadzie tych zwierząt to białka bogate w cysteinę, kalikreina, peptyd natriuretyczny i fosfolipaza A2.
Wyraźna różnica między rodzajem Heloderma i Varanus polega na tym, że w pierwszym przypadku trucizna jest transportowana przez kanaliki zębowe, podczas gdy w drugim substancja jest wydalana z przestrzeni międzyzębowych.
Niektóre wypadki z udziałem ludzi z tymi zwierzętami zakończyły się śmiercią, ponieważ ofiary wykrwawiają się na śmierć. Z drugiej strony osoby leczone szybko potrafią się uratować.
Jaszczurki błędnie uznane za trujące
Powszechnie, w różnych regionach, powstają pewne mity na temat tych zwierząt, szczególnie w odniesieniu do ich niebezpieczeństwa, ponieważ są one uważane za trujące. Okazuje się to jednak fałszywym przekonaniem, które często kończy się krzywdzeniem grupy ludności z powodu masowych polowań, zwłaszcza w przypadku jaszczurek, które pojawiają się w domu. Spójrzmy na kilka przykładów jaszczurek i jaszczurek błędnie uważanych za trujące:
- Jaszczurka aligator, jaszczurka wężowata lub jaszczurka skorpion (Gerrhonotus liocephalus).
- Jaszczurka górska Alicante (Barisia imbricata).
- Małe lwie paszcze (Abronia taeniata i Abronia graminea).
- Fałszywy kameleon (Phrynosoma orbiculare).
- Scynk z lasu dębowego (Plestiodon lynxe).
Wspólną cechą jaszczurek jadowitych jest to, że większość z nich znajduje się w jakimś stanie podatności, co prowadzi do niebezpieczeństwa wyginięcia. To, że zwierzę może być niebezpieczne, nie daje nam prawa do jego unicestwienia, niezależnie od konsekwencji, jakie niesie dla gatunku. W tym sensie wszystkie formy życia na planecie muszą być cenione i szanowane we właściwym ich wymiarze.