Niektóre zwierzęta mają bardzo intensywne ubarwienie które łatwo przyciągają uwagę. Inni mają nawet wyszukane wzory rysunków, które zawierają wszelkiego rodzaju geometryczne kształty godne kubistycznego malarstwa. Rezultatem są piękne motyle, metaliczne chrząszcze lub ekscentryczne żaby.
Kolory tych zwierząt są zbyt jasne i zdradzają pozycję użytkownika drapieżnikom. Pozornie możemy powiedzieć, że nie mają dużej przewagi w przetrwaniu, ale w rzeczywistości ich kolor służy jako ich ochrona. Chcesz wiedzieć dlaczego? W tym artykule na naszej stronie mówimy o aposematyzm zwierzęcy, jego definicja i najciekawsze przykłady.
Definicja aposematyzmu zwierzęcego
Aposematyzm to mechanizm, dzięki któremu zwierzę odpędza swoje drapieżniki bez większego wysiłku. Dzieje się tak dzięki posiadaniu łatwo rozpoznawalnych wzorów kolorystycznych ostrzegających przed jego toksycznością, złym smakiem lub systemami obronnymi.
W rezultacie drapieżnik uczy się rozpoznawać wzory kolorów i kojarzy je z niebezpieczną lub niesmaczną ofiarą. Dlatego decyduje, że lepiej poszukać jedzenia gdzie indziej.
Zwierzęcy aposematyzm to bardzo skuteczna forma komunikacji. W poniższym artykule na naszej stronie będziesz mógł dowiedzieć się o innych rodzajach komunikacji między zwierzętami.
Aposematyzm w królestwie zwierząt i ewolucji
Aposematyzm zwierzęcy jest wynikiem ewolucji gatunku, który go posiada, oraz jego drapieżników. Ogólnie rzecz biorąc, ofiary, których wzory są łatwo rozpoznawalne jako niebezpieczne, mają większe szanse na przeżycie. W rezultacie zwierzęta te mają więcej potomstwa i przekazują swoje geny następnemu pokoleniu, które odziedziczy ich kolory.
Podobnie drapieżniki, które nie rozpoznają tych wzorców, są niezadowolone, a nawet zabijane. Dlatego ci, którzy wiedzą, jak rozpoznać trującą lub niebezpieczną zdobycz, to ci, którzy przeżyją i mogą zostawić więcej potomstwa. W ten sposób aposematyczne drapieżniki i ofiary ewoluują razem i „wybierają” siebie nawzajem podczas ewolucji.
Aposematyzm i mimikra zwierząt
Gdy kilka gatunków zwierząt ma ten sam wzór aposematycznych kolorów nabytych niezależnie, mówi się, że przeszły one proces mimikry Jeśli oba mają systemy obronne, jest to mimikra Müllera; ale jeśli tylko jeden z nich może się bronić, mówimy o mimice batesowskiej. W tym drugim przypadku mówimy, że gatunek kopiujący lub „oszust” przedstawia fałszywy aposematyzm.
Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej i znaleźć przykłady, opowiemy Ci o tym w innym artykule na naszej stronie o naśladowaniu zwierząt – definicja, rodzaje i przykłady.
Aposematyzm w biedronkach
Biedronki San Antonio, chrząszcze lub vaquitas to chrząszcze z rodziny Coccinellidae. Często mają czerwone lub żółte kolory żywe odcienie. Te kolory wskazują na ich zły smak W ten sposób drapieżniki, które je kosztują, decydują się nigdy nie smakować zwierzęcia o takim samym wyglądzie.
Dzięki aposematyzmowi zwierząt biedronki można uznać za jedne z najpiękniejszych owadów na świecie. Najbardziej znanym jest Coccinella septempunctata.
Aposematyzm u motyli monarchy i wicekróla
Motyl monarcha (Danaus plexippus) ma piękny pomarańczowo-czarno-biały kolor Ten owad żywi się roślinami z rodzaju Asclepias, które mają toksyczny składnik. Jednak zamiast być dotkniętym, motyl monarcha gromadzi te toksyny w swoim ciele jako mechanizm obronny przed drapieżnikami.
Motyl wicekról (Limenitis archippus) jest również toksyczny i ma prawie identyczne ubarwienie jak motyl monarcha. Dzięki temu drapieżniki muszą tylko rozpoznać wzór kolorystyczny i wszyscy wygrywają.
Aposematyzm u os
Wiele os (różne taksony z rzędu Hymenoptera) ma koncentryczne żółto-czarne pierścienie biegnące przez odwłok. Ich drapieżniki interpretują to zabarwienie jako zagrożenie, więc nie mają odwagi ich zjeść. I mają rację, ponieważ osy mają bardzo silne żądło. Świetnym przykładem jest szerszeń europejski (Vespa crabro).
Aposematyzm u modliszki
Krewetka modliszkowa (Gonodactylus smithii) żyje na rafie koralowej w Australii. Jest to skorupiak z uprzywilejowanym widokiem i bardzo jasnymi kolorami. Jest to toksyczne zwierzę a także bardzo niebezpieczne.
To dzięki ostrym szczypcom uderza w ofiarę z ogromnym przyspieszeniem, do tego stopnia, że powoduje kawitację w wodzie i może zabijać inne zwierzęta bez bezpośredniego uderzania.
Aby uzyskać więcej informacji, być może zainteresuje Cię inny artykuł na temat najbardziej niebezpiecznych zwierząt na świecie.
Zwierzęcy aposematyzm u salamandry
Salamandry (rząd Urodelos) prezentują toksyny na skórę i często inne toksyczne pierwiastki, którymi mogą rozpylać na odległość. Wiele z nich ostrzega swoich drapieżników dzięki zwierzęcemu aposematyzmowi. Dobrym tego przykładem są kolory żółty i czarny salamandry plamistej (Salamandra salamandra).
Innym przykładem jest salamandra okularowa (Salamandrina sp.), której brzuszna część ciała jest poplamiona czerwony, czarny i białyCzerwony koncentruje się na grzbiecie, ogonie i kończynach. Kiedy są zaniepokojone, podnoszą głowy i nogi, jednocześnie zwijając ogony w kierunku głowy. W ten sposób pokazują kolor czerwony i odstraszają drapieżniki.
Jeśli płazy wydają Ci się interesujące, nie przegap tego innego artykułu o tym, gdzie i jak oddychają płazy.
Aposematyzm u zwierząt: skunksy
Mephitidae (rodzina Mephitidae) to czarno-białe ssaki. Te kolory nie pomagają w kamuflażu w ekosystemach, które zamieszkują skunksy, ale są wskaźnikami ukrytej obrony: nieprzyjemnym zapachem wydzielanym przez ich gruczoły odbytu. To jeden z nielicznych przykładów zwierzęcego aposematyzmu u ssaków.
Jednym z najbardziej rozpowszechnionych skunksów jest Mephitis mephitis, znany jako skunks pręgowany.
