Na ogół królestwo zwierząt fascynuje ludzi, jednak zwierzęta opisane dużymi rozmiarami jeszcze bardziej przyciągają naszą uwagę. Niektóre z tych gatunków o niezwykłych rozmiarach żyją do dziś, podczas gdy inne znane są ze skamielin, a kilka z nich jest nawet częścią legend opowiadanych z biegiem czasu. Jednym z takich opisanych zwierząt jest megalodon, o którym doniesiono, że jest rekinem o ogromnych rozmiarach. Do tego stopnia, że została uznana za największą rybę, jaka kiedykolwiek istniała na ziemi, co uczyniłoby to zwierzę mega drapieżnikiem oceanów.
Jak wyglądał megalodon?
Megalodon nosi naukową nazwę Carcharocles megalodon i chociaż wcześniej miał inną klasyfikację, obecnie panuje powszechna zgoda, że należy on do rzędu Lamniformes (do którego należy również żarłacz biały), do wymarła rodzina Otodontidae i do równie wymarłego rodzaju Carcharocles.
Przez długi czas różne badania naukowe, oparte na szacunkach ze znalezionych szczątków, sugerowały, że ten wielki rekin mógł mieć różne wymiary. W tym sensie uważano, że megalodon mierzy około 30 metrów długości, ale czy jest to prawdziwy rozmiar megalodona? Wraz z rozwojem naukowych metod badania szczątków kopalnych, szacunki te zostały później odrzucone i obecnie ustalono, że megalodon miał w rzeczywistości przybliżoną długość 16 metrów, osiągając długość głowy około 4 metrów lub trochę więcej, z obecnością płetwy grzbietowej przekraczającej 1,5 metra i ogona o wysokości prawie 4 metrów. Niewątpliwie wymiary te mają dla ryby istotne proporcje, dzięki czemu można ją uznać za największą ze swojej grupy.
Niektóre odkrycia wykazały, że megalodon miał dużą szczękę, która odpowiadała jego dużemu rozmiarowi, która składała się z czterech grup zębów: przedniego, pośredniego, bocznego i tylnego. Pojedynczy ząb tego rekina mierzył do 168 mm Ogólnie są to duże, trójkątne struktury dentystyczne z cienkimi prążkami na krawędziach i pysku Język jest wypukły, wargowy jest lekko wypukły do płaskiego, a szyjka zębowa ma kształt litery V. Przednie zęby są bardziej symetryczne i większe, podczas gdy tylne boczne mają mniejszą symetrię. Również w miarę przesuwania się w kierunku tylnej części żuchwy następuje nieznaczny wzrost linii środkowej tych struktur, ale następnie zmniejsza się ona do ostatniego zęba.
Na zdjęciu widzimy ząb megalodona (po lewej) i ząb żarłacza białego (po prawej). To jedyne prawdziwe zdjęcia megalodona, jakie mamy.
Dowiedz się o różnych typach rekinów, które obecnie występują w tym innym artykule.
Kiedy megalodon wyginął?
Znalezione dowody sugerują, że rekin ten żył od miocenu do późnego pliocenu, więc megalodon wyginął około 2, 5 lub 3 miliony lat temu Gatunek ten miał szeroki zasięg występowania w praktycznie wszystkich oceanach i łatwo przemieszczał się z wód przybrzeżnych do głębokich obszarów, preferując wody subtropikalne do umiarkowanych.
Szacuje się, że do wyginięcia megalodona przyczyniły się różne wydarzenia geologiczne i środowiskowe. Jednym z tych wydarzeń było powstanie Przesmyku Panamskiego, które przyniosło ze sobą zamknięcie połączenia między Oceanem Spokojnym i Atlantyckim, przynosząc ważne zmiany w prądach oceanicznych, temperaturach i rozmieszczeniu fauny morskiej, co bardzo prawdopodobnie wpłynęło na gatunków, o których mowa. Spadek temperatury oceanów, początek epoki lodowcowej oraz spadek liczby gatunków, które były ważnymi ofiarami pożywienia, były niewątpliwie czynnikami decydującymi i uniemożliwiły dalszy rozwój megalodona w podbitych siedliskach.
W tym innym artykule mówimy bardziej szczegółowo o tym, dlaczego megalodon wyginął.
Czy rekin megalodon nadal istnieje?
Oceany to rozległe ekosystemy, tak że nawet cały dostępny dzisiaj postęp naukowy i technologiczny nie pozwala nam w pełni zrozumieć obfitości życia w siedliskach morskich. Doprowadziło to do spekulacji lub często pojawiających się zbiorowych opowieści o obecnym istnieniu określonych gatunków, a megalodon jest jednym z nich. Według pewnych wierzeń ten wielki rekin mógłby zamieszkiwać nieznane naukowcom przestrzenie, więc znajdowałby się na niezbadanych jeszcze głębinach. Jednak ogólnie dla nauki gatunek Carcharocles megalodon wyginął, ponieważ nie ma dowodów na obecność żywych osobników, co byłoby sposobem na potwierdzenie jego możliwe wyginięcie lub nie.
Uważa się, że gdyby ten rekin nadal istniał i był poza zasięgiem badań oceanicznych, byłby topowodowałby istotne zmiany , ponieważ musiał przystosować się do nowych warunków, które powstały po przekształceniach ekosystemów morskich.
Dowód na istnienie megalodonu
Zapis kopalny jest niezbędny, aby móc określić, jakie gatunki istniały w ewolucyjnej historii Ziemi. W tym sensie istnieje pewien zapis szczątków kopalnych odpowiadający rekinowi megalodonowemu, głównie różne struktury zębowe, szczątki szczęki, a także częściowe szczątki kręgi. Należy pamiętać, że ten rodzaj ryb składa się głównie z materiału chrzęstnego, więc z biegiem lat i przebywając pod wodą o wysokim stężeniu zasolenia, trudniej jest całkowicie zachować ich szczątki.
Skamieniałe szczątki megalodona zostały zlokalizowane głównie w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych, Panamie, Portoryko, Grenadynach, Kubie, Jamajce, Wyspach Kanaryjskich, Afryce, Malcie, Indiach, Australii, Nowej Zelandii i Japonii, pokazując, że miała wysoce kosmopolityczną egzystencję.
Wymieranie jest również naturalnym procesem w ziemskiej dynamice, a zniknięcie megalodonu jest jednym z tych faktów, ponieważ ludzkie istoty nie wyewoluowały jeszcze do czasu tak wielkiego ryby podbiłyoceany świata. Gdyby się zbiegły, z pewnością byłby to straszny problem dla ludzi, ponieważ przy tych wymiarach i żarłoczności, kto wie, jak wyglądałoby ich zachowanie z łodziami, które mogłyby przepłynąć przez te morskie przestrzenie.
Megalodon przekroczył literaturę naukową i, biorąc pod uwagę fascynację, jaką wywołał, był również uwzględniany w filmach i opowiadaniach, choć z dużą zawartością fikcji. Wreszcie jest jasne i naukowo udowodnione, że ten rekin zamieszkiwał wiele ziemskich przestrzeni morskich, ale megalodon dzisiaj nie istnieje, ponieważ, jak wspomnieliśmy, nie ma na to dowodów naukowych. Nie oznacza to jednak, że dalsze badania nie mogą go znaleźć.
