Na naszej stronie chcemy przedstawić Elephas maximus, naukową nazwę słonia azjatyckiego, największego ssaka na kontynencie azjatyckimSą zwierzętami, które przyciągają ludzi, co przyniosło straszne konsekwencje dla gatunku. Należą do rzędu Proboscidea, rodziny Elephantidae i rodzaju Elephas.
Jeśli chodzi o klasyfikację podgatunków, istnieją odmienne stanowiska, jednak niektórzy autorzy uznają istnienie trzech, którymi są: słoń indyjski, słoń lankijski i słoń sumatrzański. We wspomnianych oznaczeniach naukowcy wykorzystywali głównie różnice w kolorze skóry i wielkości ciała. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o słoniach azjatyckich, ich typach i cechach, czytaj dalej ten interesujący artykuł.
Gdzie mieszka słoń azjatycki?
Ten gatunek pochodzi z Bangladeszu, Kambodży, Chin, Indii, Indonezji, Laotańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, Malezji, Birmy, Nepalu, Sri Lanki, Tajlandii i Wietnamu.
Słoń azjatycki miał początkowo szeroki zasięg występowania, od zachodniej Azji, wzdłuż irańskiego wybrzeża po Indie, a także po Azję Południowo-Wschodnią i Chiny. Jednak wyginął na wielu obszarach, na których pierwotnie zamieszkiwał, koncentrując się w odizolowanych populacjach w 13 stanach całkowitego obszaru jego pierwotnego rozmieszczenia. Niektóre dzikie populacje nadal istnieją na indyjskich wyspach.
Dzięki szerokiemu zasięgowi występowania słoń azjatycki występuje w różne typy siedlisk, głównie w:
- Tropikalne wiecznie zielone lasy.
- Tropikalne półzimozielone lasy.
- Wilgotne, liściaste lasy tropikalne.
- Tropikalne suche i suche cierniste lasy
- Łąka.
- Uprawiane krzewy.
Zwykle można go zobaczyć na na różnych wysokościach, od poziomu morza do 3000 m n.p.m.
Słoń azjatycki potrzebuje do przetrwania stałej obecność wody w swoim środowisku, którą wykorzystuje nie tylko do picia, ale także do kąpieli i tarzania się.
Ich obszary rozmieszczenia są dość szerokie ze względu na możliwość przemieszczania się, jednak obszary, które zdecydują się zamieszkać, będą zależeć od jednego Z jednej strony dostępność pożywienia i wody, az drugiej strony przemiany, jakie poddaje się ekosystemowi w wyniku ludzkich zaburzeń.
Charakterystyka słonia azjatyckiego
Słonie azjatyckie są dość długowieczne i mogą żyć 60 do 70 lat Te uderzające zwierzęta mogą osiągnąć wysokość od 2 do 3,5 metra i więcej długości ponad 6 metrów, choć zwykle są mniejsze od słonia afrykańskiego, mogą ważyć nawet do 6 ton. Mają dużą głowę, a pień i ogon są długie, jednak uszy są mniejsze niż ich afrykański krewny. Jeśli chodzi o kły, to nie wszystkie osobniki tego gatunku zwykle je posiadają, zwłaszcza samice, którym zwykle ich brakuje, podczas gdy u samców są one długie i duże.
Ich skóra jest gruba i dość sucha, mają bardzo mało włosów lub nie mają ich wcale, a kolor zmienia się od szarego do brązowegoJeśli chodzi o nogi, przednie mają pięć palców w kształcie kopyt, a tylne cztery. Mimo dużych rozmiarów i wagi są dość zwinne i bezpieczne w ruchu, a także bardzo dobrze pływają. Cechą charakterystyczną jest obecność pojedynczego płata na nosie, który znajduje się na końcu pnia. Ta ostatnia struktura jest niezbędna do karmienia, picia wody, wąchania, dotykania, wydawania dźwięków, mycia, leżenia na ziemi, a nawet do walki.
Z drugiej strony słonie azjatyckie to ssaki społeczne które zwykle gromadzą się w stadach lub klanach, składających się głównie z samic, z obecność starszej matki i starszego mężczyzny, oprócz młodego.
Innym charakterystycznym aspektem tych zwierząt jest to, że mają tendencję do pokonywania długich dystansów w poszukiwaniu pożywienia i schronienia, jednak zazwyczaj mają powinowactwo do obszarów, który określasz jako swój dom.
Rodzaje słoni azjatyckich
Słonie azjatyckie są podzielone na trzy podgatunki, którymi są:
Słoń indyjski (Elephas maximus indicus)
Słoń indyjski ma największą liczbę osobników spośród trzech podgatunków. Zamieszkuje głównie różne obszary Indii, choć w niewielkich ilościach może znajdować się poza granicami tego kraju.
Jest od ciemnoszarego do brązowego, z obecnością jasnych lub różowych plam. Jego waga i wielkość są pośrednie w porównaniu z pozostałymi dwoma podgatunkami. Jest to zwierzę bardzo towarzyskie.
Słoń lankijski (Elephas maximus maximus)
Słoń Sri Lanki jest największym wśród Azjatów, waży do 6 ton. Są szare lub cieliste z czarnymi lub pomarańczowymi plamkami i większości bez kłów.
Ukazuje się na suchych obszarach wyspy Sri Lanki. Według szacunków nie przekraczają 6 tys. osobników.
Słoń sumatrzański (Elephas maximus sumatranus)
Słoń sumatrzański jest najmniejszym w grupie azjatyckiej. Jest głęboko zagrożony i jeśli nie zostaną podjęte pilne działania, prawdopodobnie wyginie w ciągu najbliższych kilku lat.
Ma większe uszy niż poprzednie. Ponadto ma kilka dodatkowych żeberek.
Słoń z Borneo, słoń azjatycki?
W niektórych przypadkach słoń z Borneo (Elephas maximus borneensis) jest uważany za czwarty podgatunek słonia azjatyckiego. Jednak kilku naukowców odrzuca ten pomysł i włącza go do podgatunku Elephas maximus indicus lub Elephas maximus sumatranus. Oczekuje się na dokładne wyniki badań, aby określić tę różnicę.
Co jedzą słonie azjatyckie?
Słoń azjatycki to duży ssak roślinożerny, wymagający codziennie dużych ilości pożywienia. W rzeczywistości spędzają zwykle ponad 14 godzin dziennie na karmieniu, osiągając zjadając około 150 kg wagi w pożywieniu. Ich dieta składa się z szerokiej gamy roślin, a niektóre badania wykazały, że są w stanie spożywać ponad 80 różnych gatunków roślin w zależności od siedliska i pory roku. W ten sposób mogą spożywać różnorodne:
- Drewniane rośliny.
- Trawa.
- Osiedle.
- Przody.
- Szczeka.
Ponadto słonie azjatyckie odgrywają fundamentalną rolę w rozmieszczeniu roślin w zamieszkiwanych przez siebie ekosystemach, ponieważ rozpraszają się z łatwo dużymi ilość nasion.
Reprodukcja słonia azjatyckiego
Mężczyźni zazwyczaj osiągają dojrzałość płciową między 10 a 15 rokiem życia, podczas gdy samice osiągają dojrzałość płciową wcześniej. Na wolności samice rodzą na ogół w wieku od 13 do 16 lat. Ciąża trwa 22 miesiące i pojedyncze cielę, które może ważyć do 100 kilogramów i jest zwykle ssane do 5 roku życia, chociaż i tak wieku mogą również spożywać rośliny.
Samice zachodzą w ciążę o o każdej porze roku, do czego samce dają znać o swojej gotowości. Przedziały ciążowe u kobiet trwają od 4 do 5 lat, jednak w przypadku dużej gęstości zaludnienia czas ten może się wydłużyć.
Cielęta słoni są dość podatne na ataki kotów, jednak społeczna rola tego gatunku odgrywa fundamentalną rolę w ochronie noworodków, tak więc dorosłe samice, a przede wszystkim babkizazwyczaj opiekują się młodszymi.
Strategie reprodukcyjne słonia azjatyckiego
Charakterystyczną cechą słonia azjatyckiego jest to, że dorosłe samce rozpraszają młode samce, gdy osiągają dojrzałość płciową, chociaż pozostają one w określonym zakresie domowym, młode samce mają tendencję do oddzielania się od stada.
Ta strategia miałaby pewne zalety zapobieganie reprodukcji między spokrewnionymi osobnikami (chów wsobny), co jest bardzo ważne dla przepływu genetycznego. Kiedy samica jest dojrzała płciowo, samce zbliżają się do stada i rywalizują o reprodukcję, choć zależy to nie tylko od tego, czy jeden samiec wygra z innymi, ale także od akceptacji samicy.
Stan ochrony słonia azjatyckiego
Słoń azjatycki wyginął w Pakistanie, natomiast w Wietnamie szacuje się populację na około 100 osobników. Z kolei na Sumatrze i Birmie jest poważnie zagrożony.
Od lat słonie azjatyckie były zabijane dla ich kości słoniowej i skóry, aby wykonać amulety Ponadto szacuje się, że wiele słoni zginęło zatrute lub porażone prądem przez ludzi w celu odsunięcia ich od przestrzeni zamieszkanych przez ludzi.
Obecnie istnieją pewne strategie, które mają na celu powstrzymanie znacznego spadku populacji słonia azjatyckiego, jednak wydają się one niewystarczające ze względu na stan zagrożenia, w którym nadal się znajdują.
