Ten temat jest niewątpliwie bardzo ciekawy i możemy znaleźć na jego temat bardzo różne opinie. Wywołuje wielkie debaty między weterynarzami a hodowcami, jeśli chodzi o jej zdefiniowanie, a dla właścicieli nie jest to do końca jasne.
W tym artykule na naszej stronie chcemy odpowiedzieć na najczęściej zadawane pytania: Czy pies może być autystyczny? Na pewno będziemy zakwestionowany później, ponieważ nie ma w tym zakresie wielkich definicji, ale podamy główne idee, które są najbardziej sprawdzone.
Badania naukowe dotyczące autyzmu u psów
Toczy się wielka debata na temat autyzmu u psów, ponieważ nie mamy rozstrzygających wyników, które mogłyby rzucić jakiekolwiek światło na tę sprawę. Niektóre badania sugerują, że neurony lustrzane znajdujące się w mózgach psów mogą być przyczyną choroby. To byłyby wrodzone neurony, więc pies mógłby urodzić się z tym schorzeniem, ale nie nabyć go w życiu. Ponieważ jest to tak rzadki stan, wielu lekarzy weterynarii woli określać je jako zachowanie dysfunkcyjne
Są inni autorzy, którzy mówią o chorobie idiopatycznej, o nieznanej przyczynie, więc bardzo trudno jest określić, skąd pochodzi problem
W końcu, aby jeszcze bardziej zmylić, mówi się, że może być odziedziczony po krewnym, który był narażony na liczne toksyny przez w określonym czasie. Może to być spowodowane niepotrzebnymi lub dużymi szczepieniami i potwierdza teorię, że nadmierne szczepienie psa może nie tylko zaszkodzić danemu zwierzęciu, ale także jego potomstwu przez wiele lat.
Źródła: dr Nicholas Dodman na konferencji „Międzynarodowe Stowarzyszenie Konsultantów ds. Zachowania Zwierząt”, 2011.
Oznaki autyzmu
Zidentyfikowanie psa jako autystycznego może być dużym wyzwaniem, zwłaszcza że może być kwestionowany przez innych weterynarzy. Mamy jednak szereg objawów, zwłaszcza behawioralnych, które można powiązać z chorobą. Są to zaburzenia zachowania, w tym działania, które mogą być obsesyjne i/lub kompulsywne.
Normalnie kojarzą się one z zachowaniami związanymi z ludzkim autyzmem ale zróżnicujmy je, aby lepiej je zrozumieć. Istnieją pewne zaburzenia, takie jak spektrum autyzmu, czyli trudności w mowie, których nie znajdziemy u zwierząt.
zaburzenie kompulsywne u psów jest bardzo obecne w rasach takich jak owczarki niemieckie i dobermany, są to zachowania powtarzalne lub stereotypowe, takie jak jako gonienie się nawzajem za ogonami, gryzienie lub lizanie pewnych części ciała w obsesyjny i powtarzalny sposób, który z czasem staje się coraz bardziej intensywny i trwały.
Właściciel musi zwracać uwagę na ewolucję tych zaburzeń, jeśli nasilają się one z biegiem lat lub powodują urazy psa, na przykład okaleczając jego ogon. Może również mieć złe interakcje z innymi psami (być zbyt niezdarny lub nie mieć wiedzy na temat interakcji społecznych), a nawet nie mieć żadnych interakcji. To uczucie dyskomfortu może dotyczyć innych zwierząt tego samego lub różnych gatunków, a nawet ich właścicieli. Nie jest to cecha, która prowadzi nas bezpośrednio do autyzmu, ale tak, jest to dzwonek alarmowy dla ludzi żyjących ze zwierzęciem.
Również w bardziej zaznaczonych przypadkach możemy zaobserwować zwierzę, które stoi stoi w jednym miejscu, bez żadnych emocji. Łatwiej jest wykryć u ras, które zwykle są bardzo aktywne i w takich przypadkach spędzają bardzo dużo czasu stojąc z pustym spojrzeniem.
Co mogę zrobić?
Jak wyjaśniliśmy na początku artykułu, nie można ustalić, czy autyzm rzeczywiście występuje u psów, dlatego nie ma leczenia. Jednak właściciele, którzy obserwują te zachowania u swojego psa, udają się do weterynarza lub etologa, aby spróbować znaleźć przyczynę, która powoduje to odchylenie w zachowaniu psa.
Istnieje różne terapie, ćwiczenia lub gry, które możesz ćwiczyć ze swoim psem, aby opóźnić postęp choroby. To zwierzęta, którym trudno jest wyrazić swoje emocje, więc będą potrzebować całego współczucia i miłości ich właścicieli, a także cierpliwości niezbędnej do zrozumienia, że jest to długi proces.
Kolejną radą, jaką możemy zaoferować, jest próba utrzymania bardzo ścisłej rutyny spacerów, jedzenia, a nawet zabawy. Zmiany muszą być minimalne, ponieważ najtrudniejsza dla tych psów jest adaptacja. Wyraźna rutyna sprawi, że poczujesz się bezpieczniej, ponieważ znasz swoje środowisko i swoją rodzinę. Utrzymanie procedur jest bardzo ważne.
Najwyraźniej odstąpimy od każdego rodzaju kary, ponieważ hamuje to naturalne i odkrywcze zachowanie psa, co pogarsza jego stan i pozwól mu działać swobodnie (lub w miarę możliwości) zarówno na spacerze, jak i w domu, pozwalając mu na węszenie, węszenie i komunikowanie się z nami, jeśli ma na to ochotę, ale nigdy nie zmuszaj go do interakcji.
Aby poprawić wąchanie możemy wykonywać ćwiczenia takie jak poszukiwanie, bardzo popularne w schroniskach i budach, celowanie, a nawet oferowanie motywujących zabawek (z dźwiękiem, jedzeniem itp.).
Nie zapominaj jednak, że aby przezwyciężyć problem, który dotyka Twojego psa, ważne będzie, aby udać się do specjalisty, bo bez terapii nie nastąpi poprawa w ich zachowaniu.
