wilk szary (Canis lupus), zwany także wilkiem pospolitym, jest jednym z najbardziej znanych gatunków psowatych. Jednak szare wilki można ostatecznie pomylić zarówno z innymi gatunkami wilków, jak i niektórymi rasami psów, które wyglądają jak wilki. Tradycyjnie mądrość i kultura popularna często twierdzą, że psy są potomkami wilków. Chociaż niektóre badania genetyczne dowiodły, że psy są genetycznie spokrewnione z szarymi wilkami, nie jest jeszcze możliwe precyzyjne stwierdzenie, czy psy rzeczywiście pochodzą bezpośrednio z tego gatunku.
Jeśli chcesz poznać więcej ciekawostek na temat szarego wilka, zapraszamy do dalszej lektury tego pliku na naszej stronie, aby dowiedzieć się więcej o pochodzeniu, zachowaniu i rozmnażaniu szarego wilka.
Pochodzenie Szarego Wilka
Obecnie gatunek zwany Miacis cognitus, należący do najstarszej znanej grupy prymitywnych drapieżników (Miacis), jest uznawany za wspólny przodek wszystkich współczesnych ssaków mięsożernych, w tym psowatych. Szacuje się, że ci pierwsi przodkowie carniformes żyli w okresie późnej kredy, który przedłużył się od 100 do 66 milionów lat temu[1]
Później członkowie Miacis zaczęli różnicować się morfologicznie, dając początek różnym grupom mięsożernych ssaków, w tym pierwsze psowatedo zamieszkania naszej planety (hesperokwioniny), która pojawiła się po raz pierwszy około 38 milionów lat temu. Po przejściu wielu zmian ewolucyjnych, hesperokwioniny dały początek Eucyon davis, gatunkowi prymitywnego psowatego, który żył około 10 milionów lat temu i prawdopodobnie jako pierwszy przekroczył Cieśninę Beringa i dotarł do kontynentu afrykańskiego i Eurazji, gdzie pojawiły się lata później pierwsze współczesne psowate [2]
Jednak pierwsza zarejestrowana skamielina konkretnie związana z szarym wilkiem pochodzi z około 800 000 lat[3] Początkowo globalna populacja szarych wilków była bardzo duża, rozprzestrzeniła się w Eurazji, Ameryce Północnej, a nawet na Bliskim Wschodzie. Niestety łowiectwo i przemiany na jego terenie związane z postępem produkcyjnym i gospodarczym człowieka spowodowały znaczne ograniczenie siedliska wilka szarego, a także jego populacji.
Wygląd i anatomia wilka szarego
Jak większość gatunków wilków, szare wilki wykazują a dużą różnorodność morfologiczną Rozmiar, waga i wymiary ciała każdego osobnika należącego do tego gatunku mogą się znacznie różnić, w zależności głównie od warunków ich siedliska. Ogólnie rzecz biorąc, im zimniejsza i bardziej ekstremalna pogoda na jego terytorium, tym bardziej wilk będzie większy. Niezależnie od dokładnych wymiarów, wszystkie wilki zachowują harmonijne linie i wyważone proporcje na ciele, co pozwala im wykonywać szybkie i precyzyjne ruchy, które są niezbędne w ich technice polowania.
Ogólnie rzecz biorąc, ciało szarego wilka ma zwykle od 1, 3 do 2 metrów długości, mierzone od nosa do czubek ogona, który zwykle stanowi do ¼ całkowitej długości. Wysokość w kłębie waha się od 60 cm u najmniejszych osobników do 90 cm u największych. Średnia masa ciała gatunku jest również bardzo zróżnicowana, od 35 do 40 kg u samic do około 70 kg u dorosłych samców
Ich anatomia jest doskonale dostosowana do długich dystansów, jakie zawsze musiały przebyć w swoim środowisku w poszukiwaniu pożywienia. Silny grzbiet, wąska klatka piersiowa, nogi z bardzo dobrze rozwiniętymi mięśniami to niektóre z wyjątkowych cech fizycznych wilków szarych, które ułatwiają im poruszanie się i zapewniają im dużą odporność zmierzyć się z długimi dniami polowań.
Nóżki do jazdy w każdym terenie są również bardzo ważne dla jego zdolności adaptacyjnych, ponieważ są przygotowane do chodzenia po różne powierzchnie Pomiędzy palce, szare wilki mają małą membranę między palcami, która ułatwia im poruszanie się po śniegu, który zimą obfituje na ich terytorium. Są również zwierzętami palcochodnymi, to znaczy chodzą na palcach bez opierania się na piętach, mają dłuższe tylne nogi i pokazują szczątkowy piąty palec tylko z przodu nogi.
Głowa i pysk szarego wilka są mniejsze niż innych typów wilków, a jego klatka piersiowa jest zwykle nieco węższa. Ma też bardzo ostre zęby w potężnych szczękach, więc jego zgryz jest naprawdę mocny. Kolorystyka jego sierści również może się różnić, ale jak wskazuje jej najpopularniejsza nazwa, szarawe odcienie zwykle przeważają w jego sierści, z refleksami lub kępkami w żółtawych kolorach, pomarańczowy lub czerwonawy. Z kolei ich oczy są zazwyczaj żółte.
Zachowanie Szarego Wilka
Szare wilki zwykle żyją w stadach, które mogą zgromadzić od 5 do 20 osobników które będą respektować dobrze rozwiniętą strukturę hierarchiczną. Ogólnie rzecz biorąc, wataha wilków składa się z pary rozpłodowej, składającej się z alfa i jego partnera (powszechnie znanego jako samica beta) oraz ich potomstwa. W końcu można zaobserwować wilki podróżujące samotnie, ale powód, dla którego oddzielają się od stada, nie jest znany.
Ta zdolność do organizacji społecznej i instynkt ochrony i współpracy wśród członków stada były niezbędne dla przetrwania całego stada. szare wilki, ponieważ pozwala im to poprawić wydajność podczas polowań w grupach, zapewniając lepsze odżywianie wszystkim członkom stada, a także osiągając większy sukces reprodukcyjny, biorąc pod uwagę, że samce i samice nie muszą być narażone na przeciwności klimatyczne, aby sprostać oraz że szczenięta są mniej podatne na ataki drapieżników, ponieważ są chronione przez stado.
Aby mówić o odżywianiu, wilki to niektóre mięsożerne ssaki których dieta opiera się na spożyciu zdobyczy, na które udaje im się upolować w swoich siedlisko. Z tego powodu dieta wilka szarego może różnić się w zależności od bioróżnorodności jego środowiska, czyli zwierząt żyjących w otoczeniu jego terytorium. Ogólnie rzecz biorąc, „ulubioną” ofiarą szarych wilków są zwierzęta średniej wielkości, takie jak świnie, kozy, renifery, żubry , jelenie, owce, antylopy, łosie, m.in. inni. Mogą jednak również łapać małe ofiary, takie jak ptaki i gryzonie, głównie wtedy, gdy wykryją brak pożywienia w swoim środowisku.
Osoby żyjące na obszarach morskich mogą również uwzględniać w swojej diecie ssaki wodne, głównie foki. Ponadto wilki od Alaski po Kanadę mogą spożywać łososia, aby uzupełnić swoje pożywienie. W końcu wilki żyjące w pobliżu ośrodków zurbanizowanych mogą wykorzystać resztki pożywienia człowieka w czasach niskiej dostępności pożywienia.
Należy również wspomnieć o wybitnej zdolności do wokalizacji szarych wilków, która odgrywa fundamentalną rolę w komunikacji między członkami stada i jego organizację społeczną. wycie jest ich głównym dźwiękiem i pomaga grupie pozostać w kontakcie, nawet gdy niektórzy członkowie wyruszają na polowanie lub w okresie godowym, gdy rozmnażają się pary, mogą być rozdzieleni na kilka dni od ich grupy do partnera. Ponadto wycie pomagają również odpędzić potencjalne drapieżniki lub wilki z innych stad, które w końcu mogą chcieć podejść, aby zakwestionować terytorium.
Hodowla Wilka Szarego
Zachowania reprodukcyjne wilków mogą się różnić w zależności od gatunku i warunków ich siedliska. Szare wilki wyróżniają się tym, że są jednym ze zwierząt najbardziej wiernych swojemu partnerowi, zawsze kojarząc się z tym samym osobnikiem, dopóki jedno z nich nie umrze. Generalnie tylko pary rozpłodowe łączą się w celu wytworzenia szczeniąt, ale jeśli stado zamieszkuje terytorium z dużą ilością pożywienia i sprzyjającymi warunkami pogodowymi, rodzeństwo również może się rozmnażać. Wręcz przeciwnie, jeśli dostrzegają niedobór pożywienia i niekorzystne warunki w swoim środowisku, nawet para hodowlana może zdecydować się nie rozmnażać, aby uniknąć braku pożywienia dla stada.
Sezon lęgowy wilków przypada na miesiące styczeń-kwiecień, zimą i wczesną wiosną na półkuli północnej. Samce zaczynają bardziej przywiązywać się do samic, poświęcając się ich pielęgnacji i spędzaniu z nimi większej ilości czasu na kilka tygodni przed okres płodny Każdego sezonu, samice mogą być podatne przez około 5 i do 14 dni, podczas których będą kryć się kilka razy ze swoim partnerem. Ponadto samce mają tendencję do wielokrotnego wytrysku na każdym wierzchowcu, co zwiększa sukces reprodukcyjny ich gatunku.
ciąża wilków szarych trwa zwykle około 60 dni, pod koniec których zwykle rodzą miot od 4 do 6 szczeniąt , chociaż mogą urodzić więcej niż 10 szczeniąt. Z pomocą samca samica znajdzie jaskinię lub schronienie, w którym może bezpiecznie doświadczyć porodu i laktacji. Młode będą ssane przez matkę i pozostaną z nią w schronisku przez pierwsze trzy miesiące życia. Samiec alfa będzie głównym odpowiedzialnym za ochronę jaskini przed jego stadem, pozostawiając tylko wtedy, gdy trzeba polować na jedzenie.
Po ukończeniu trzech miesięcy życia młode zaczną zdobywać większą autonomię i badać swoje środowisko, próbując nowych pokarmów dostarczanych przez ich rodziców. Ale dopiero po 6 miesiącach życia będą w stanie poradzić sobie same. Po zakończeniu rozwoju i osiągnięciu dojrzałości seksualnej, zwykle po drugim roku życia, młode wilki często oddzielają się od swojej pierwotnej watahy (rodziców i rodzeństwa) do parowania i tworzenia własnej paczki.
Stan ochrony wilka szarego
Szary wilk jest obecnie sklasyfikowany jako gatunek, zgodnie z Czerwoną Listą Zagrożonych Gatunków Stanów Zjednoczonych. (Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody). Jednak ich populacja drastycznie spadła w ciągu ostatnich dwóch stuleci, zwłaszcza w Ameryce Północnej i Eurazji.
polowanie nadal stanowi największe zagrożenie dla ochrony tego gatunku, ponieważ wilki są często błędnie uważane za niebezpieczne lub mogą atakować ludzi bez powodu. Z tego powodu potrzebne są większe inwestycje w kampanie uświadamiające na temat zachowań i znaczenia wilków w ich ekosystemach, a także lepsze wytyczenie obszarów produkcyjnych i ośrodków miejskich aby zapobiec dalszej nieplanowanej lub niekontrolowanej ingerencji w siedlisko szarych wilków.
