Zazwyczaj, gdy myślimy o latających zwierzętach, pierwszą rzeczą, która przychodzi na myśl, są obrazy ptaków. Ale w królestwie zwierząt jest wiele innych zwierząt latających, od owadów po ssaki. Prawdą jest, że niektóre z tych zwierząt nie latają, tylko planują lub mają strukturę ciała, która pozwala im skakać z dużych wysokości bez uszkodzenia, gdy dosięgną ziemia.
Pomimo tego istnieją latające ssaki, które mają zdolność latania, a nie tylko szybowania, jak nietoperze. W tym artykule na naszej stronie pokażemy Ci ciekawe cechy latających ssaków Przedstawiamy również listę ze zdjęciami najbardziej reprezentatywnych gatunków.
Charakterystyka latających ssaków
Na pierwszy rzut oka skrzydła ptaka i nietoperza mogą wyglądać zupełnie inaczej. Ptaki mają skrzydła pokryte piórami, a nietoperze sierścią, ale patrząc na ich strukturę kości zobaczymy, że mają te same kości: kość ramienną, promieniową, łokciową, nadgarstkową, kości śródręcza i paliczków.
U ptaków brakuje niektórych kości odpowiadających nadgarstkowi i dłoni, u nietoperzy ich nie ma. Mają one niewiarygodnie wydłużone kości śródręcza i paliczka, poszerzając koniec skrzydła, z wyjątkiem kciuka, który zachowuje swój niewielki rozmiar i jest używany przez nietoperze do chodzenia, wspinania się lub przytulania.
Aby latać, ssaki te musiały zredukować swoją masę ciała w taki sam sposób jak ptaki, zmniejszając gęstość ich kości, czyniąc je bardziej porowatymi i mniej ciężkimi do lotu. Ich tylne nogi skurczyły się i będąc kruche kości nie mogą utrzymać ciężaru stojącego zwierzęcia, dlatego nietoperze odpoczywają ze spuszczoną głową.
Poza nietoperzami innymi przykładami latających ssaków są latające wiewiórki czy latające lemury. Zwierzęta te zamiast skrzydeł opracowały inną strategię lotu lub, lepiej mówiąc, szybowania. Skóra znajdująca się między przednimi i tylnymi nogami oraz między tylnymi nogami a ogonem uległa przerośnięciu, tworząc rodzaj spadochron, na który pozwalają planować.
Poniżej przedstawiamy kilka gatunków tej ciekawej grupy ssaków.
Nietoperz brunatny (Myotis emarginatus)
Ten nietoperz ma rozmiar średnio-mały, ma duże uszy, a także pysk. Jego futro jest czerwonawo-blond na grzbiecie i jaśniejsze na brzuchu. Ważą od 5,5 do 11,5 gramów.
Pochodzą z Europy, Azji Południowo-Zachodniej i Afryki Północno-Zachodniej. Preferują gęste, zalesione siedliska, w których rozwijają się pająki, ich główne źródło pożywienia. Gniazdują w obszary jamiste, prowadzą nocny tryb życia i opuszczają schronienia tuż przed zachodem słońca, a wracają przed świtem.
Nyctalus noctula (Nyctalus noctula)
Średnie borowce to nietoperze duże, osiągające wagę 40 gramów. Mają stosunkowo krótkie uszy w stosunku do ciała. Mają złotobrązowe włosy, często czerwonawe. Obszary ciała, które nie mają włosów, takie jak skrzydła, uszy i pysk są bardzo ciemne, prawie czarne.
Rozprzestrzeniają się na kontynencie euroazjatyckim, od Półwyspu Iberyjskiego po Japonię, a także w Afryce Północnej. Jest także nietoperzem terenów zalesionych, gniazduje w dziuplach drzew, choć można go również spotkać w szczelinach w ludzkich budynkach.
Jest to jeden z pierwszych nietoperzy, który wylatuje przed zmrokiem, więc można je zobaczyć lecące razem z ptakami takimi jak jerzyki lub jaskółki. Są częściowo migrujące, pod koniec lata duża część populacji przenosi się na południe.
Nietoperz ogrodowy południowy (Eptesicus isabellinus)
Nietoperz ogrodowy ma rozmiar średni-duży Jego futro jest żółtawe. Ma krótkie, trójkątne, ciemne uszy, podobnie jak reszta ciała, która nie jest pokryta włosami. Samice są nieco większe od samców, osiągając wagę 24 gramów.
Ich populacje są rozmieszczone od północno-zachodniej Afryki do południa Półwyspu Iberyjskiego. Żywi się owadami i żyje w szczelinach skalnych, rzadko na drzewach.
Latająca wiewiórka (Glaucomys sabrinus)
Latające wiewiórki mają szarobrązowe futro, z wyjątkiem ich brzucha, który jest biały. Ich ogon jest spłaszczony i duże oczy są dobrze rozwinięte, ponieważ są zwierzętami nocnymi. Mogą ważyć ponad 120 gramów.
Są dystrybuowane od Alaski po północną Kanadę Żyją w lasach iglastych, gdzie obfitują drzewa orzechowe. Ich dieta jest bardzo zróżnicowana, mogą jeść żołędzie, orzechy, inne nasiona, drobne owoce, kwiaty, grzyby, owady, a nawet małe ptaki. Gniazdują w dziury w drzewach i zwykle mają dwa mioty rocznie.
Południowa wiewiórka latająca (Glaucomys volans)
Te wiewiórki są bardzo podobne do latającej wiewiórki północnej, ale ich futro jest lżejsze. Mają też płaski ogon i duże oczy, jak u północnych. Żyją na terenach leśnych od południowej Kanady po Teksas. Ich dieta jest podobna do diety ich północnych kuzynów. Potrzebują drzew, aby schronić się w ich szczelinach i gniazdować.
Filipiński lemur latający (Cynocephalus volans)
Latający lemur to gatunek ssaka, który zamieszkuje MalezjaSą ciemnoszare nakrapiane, z jaśniejszym brzuchem. Podobnie jak latające wiewiórki, mają nadmiar futra między nogami i ogonem, który umożliwia im szybowanie. Jego ogon jest prawie tak długi jak ciało. Mogą ważyć około 2 kilogramy. Żywi się prawie wyłącznie liśćmi, kwiatami i owocami.
Kiedy samice latające lemury mają młode, noszą je w brzuchu, aż będą mogły same sobie radzić. Z nimi na górze również skaczą i „latają”. Zamieszkują tereny leśne, stojąc w najwyższej części drzew. Według IUCN jest to gatunek narażony na wyginięcie z powodu zniszczenia jego siedliska.
