Surykatki (Suricata suricatta) lub surykatki to ssaki, które odpowiadają rodzajowi mangusty, a więc należą do rodziny Herpestidae. Te smukłe zwierzęta mierzą od 25 do 35 cm i ważą około 800 g. Charakteryzują się wysoce społecznym i kooperatywnym zachowaniem wśród spokrewnionych członków, które są zgrupowane w stada liczące do 30 osobników, jednak są agresywne i terytorialne w stosunku do innych surykatek, które nie są częścią grupy rodzinnej. Szczególną cechą tych małych drapieżników jest ich zwinność w polowaniu na jadowite skorpiony, uczą nawet swoje dzieci radzić sobie z ofiarami, które wcześniej zabiły lub usunął żądło.
Jakie jest siedlisko surykatki? W tym artykule na naszej stronie wyjaśniamy gdzie żyją surykatki abyś mógł lepiej poznać te zwierzęta, wiedzieć, gdzie żyją i jak ważne jest dbać o ich siedliska.
Dystrybucja surykatek
Surykatki to zwierzęta pochodzi wyłącznie z kontynentu afrykańskiego. Mają szerokie rozmieszczenie w zachodnich obszarach południa wspomnianego regionu, więc można je znaleźć w:
- Zachodnia i południowa Namibia
- Południowo-zachodnia Botswana
- Afryka Północna i Zachodnia
Ponadto ich obecność jest ograniczona w kierunku południowo-zachodniej części Angoli. Gęstość populacji w miejscach dystrybucji waha się i jest uzależniona od opadów deszczu i poziomu drapieżnictwa innych zwierząt.
Siedlisko surykatek
Siedlisko surykatki odpowiada terenom otwartym o suchych warunkach, gdzie występują niskie trawy i minimalny wzrost roślin drzewiastych. W tym sensie rozwijają się na sawannach lub równinach, zwykle na twardych lub twardych glebach. Jest to podłoże, w którym te zwierzęta mogą kopać, a także wygrzebywać zdobycz, którą śledzą głównie za pomocą węchu. W tym innym artykule szczegółowo omówimy karmienie surykatek. Surykatki są nieobecne zarówno na obszarach pustynnych, jak i zalesionych.
A gdzie dokładnie mieszkają surykatki? Te zwierzęta przebywają w norach, które sami budują, omówimy je poniżej.
Nora surykatki
Miejsca schronienia są niezbędne dla zwierząt, ponieważ wykonują one różne czynności niezbędne do przetrwania. W przypadku surykatek są to osobniki żyjące w grupach w złożonym systemie kopanych nor, chociaż mogą również korzystać z nor wiewiórek południowoafrykańskich (Xerus inauris). W obrębie tych podziemnych przestrzeni znajdują się większe wykopy, które są wykonywane w kierunku centrum obszaru, który zajmują, oraz inne mniejsze, które znajdują się na obrzeżach obszaru. Nory tego typu mangusty mogą rozciągać się co najmniej 1, 5 metrów pod ziemią i mieć różne poziomy, z kilkoma tunelami, komorami i otworami, które służą do wejścia lub wyjścia.
Jeśli chodzi o terytorium każdej grupy rodzinnej surykatek, to składa się on z od 2 oraz 5 km, których zaciekle bronią przed innymi surykatkami, które nie należą do grupy rodzinnej. Ponadto zwykle pozostawiają ślady w swoim zasięgu dystrybucji przez gruczoły odbytu. Na tym obszarze znajduje się kilka nor należących do tego samego stada, ale mają tendencję do koncentrowania się w jednej w celu wychowania noworodków. Nory, które zazwyczaj są największe i zlokalizowane w centralnej części zajmowanego przez nich obszaru są dokładnie tymi, które są niezbędne do porodu i trzymaj pisklęta dopóki nie będą mogły się z nich wydostać, aby ich początkowe żerowanie odbywało się pod ziemią. Gdy maluchy wyjdą z jaskini, grupa może zacząć korzystać z innych legowisk. W przypadku braku nowonarodzonych surykatek mogą nieprzypadkowo zmieniać miejsca spania. Również w przypadku spotkań z drapieżnikami lub gdy zasoby stają się ograniczone, wprowadzają zmiany w jaskiniach, z których korzystają.
Schroniska te są niezbędne dla życia surykatek. W nich śpią i wychodzą rano w poszukiwaniu jedzenia, co robią zachowując pewien dystans od siebie i używając węchu do lokalizowania i wygrzebuj zdobycz, gdy jest to konieczne. Aby zapewnić udane polowanie, dorosła surykatka działa jako czujka na zbliżające się drapieżniki. W pochmurne i deszczowe dni surykatki rzadko się wynurzają.
Z drugiej strony te podziemne miejsca służą do termoregulacji temperatury tych zwierząt w ekstremalnych warunkach, dzięki czemu np. Jeśli temperatura na zewnątrz wynosi około 38ºC, w norze będzie około 23ºC, ponieważ zwierzęta te zwykle schronią się, gdy temperatura w południe jest bardzo wysoka. Ponadto, gdy zbliżają się drapieżniki, surykatki natychmiast wycofują się do swoich nor, gdzie są dobrze chronione.
Stan ochrony surykatek i obszary chronione
Teraz, gdy wiesz już, gdzie żyją surykatki, jakie jest ich siedlisko i nora, ważne jest, aby wspomnieć o ich stanie ochrony. Surykatki są wymienione w Kategoria najmniejszej troski przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN), a ich populacja jest uważana za stabilną. Główne zagrożenie surykatki to naturalne drapieżniki takie jak ptaki drapieżne i szakale. Chociaż te mangusty są podatne na zakażenia gruźlicą, najwyraźniej wywołane przez bakterię Mycobacterium bovis, nie ma aktualnych doniesień o problemach w tym zakresie.
Niestety istnieje niewielka wymiana używanie surykatek jako zwierząt domowych, które w żadnym wypadku nie powinny być wspierane, ponieważ są one wyłącznie dzikie zwierzęta, które wymagają życia w ich naturalnym środowisku.
Z drugiej strony możemy wspomnieć, że surykatki znajdują się w różnych obszarach chronionych, tak jak w przypadku Park Transgraniczny Kgalagadi , co odpowiada rezerwacie dzikiej przyrody w południowej Afryce.
